Sa ladne, usmiechniete, z pewnoscia zainteresowaly juz niejednego faceta. Od pozostalych studentek Akademii Podlaskiej w Siedlcach rózni je tylko to, ze nie maja polskiego obywatelstwa i mówia ze spiewnym, wschodnim akcentem. Olga, Anna, rena i Ilona przyjechaly na studia do Polski. Zrealizowaly w ten sposób swoje marzenia, a czesto równiez marzenia swojej rodziny – wszystkie maja bowiem polskie korzenie. Zadna z dziewczyn nie zaluje podjetej przez siebie decyzji, ze studiów w Polsce sa bardzo zadowolone.
Olga jest Ukrainka, pozostale dziewczyny – Bialorusinkami. Polska im sie podoba, chyba nie wyobrazaja sobie powrotu na stale do swoich krajów, chca tu zostac i tu pracowac.
– Nie wyobrazam sobie, zebym mogla wrócic na Bialorus – mówi Anna. – W Polsce juz nie jestem obca, jestem u siebie. Podobnie chyba czuja równiez pozostale dziewczyny. Stwierdzaja, ze nie ma wielkich róznic miedzy Polakami a przedstawicielami innych narodów. – W kazdym panstwie moze trafic sie ktos nietolerancyjny – mówia dziewczyny. A teraz uwaga, panowie! Dziewczyny nie widza równiez specjalnych róznic miedzy swoimi rodakami a Polakami. Wszyscy podobno podrywacie tak samo! To chyba nie za dobrze swiadczy o polskich mezczyznach…
Olga
Przyjechala do Polski z Szumska w zachodniej Ukrainie. Dla mniej zorientowanych mozna dodac, ze to ta czesc Ukrainy, która w wyborach popierala Wiktora Juszczenke. Jej ojciec jest Polakiem, matka równiez ma polskie korzenie. – Dopiero w ostatnich latach zaczelo sie u nas mówic o Polsce – opowiada Olga. – Wczesniej bylo to po prostu niemozliwe. Moi rodzice potrafia czytac po polsku.
Zwiazki z krajem swoich rodziców Olga zaczela odkrywac, kiedy miala kilkanascie lat. Wtedy zmarla jedna z kuzynek ojca w Polsce, zadzwonila rodzina. Po raz pierwszy przyjechali do Warszawy. A potem… Potem juz marzenia o studiach w Polsce zaczal snuc jej brat. Jemu sie udalo – w Polsce jest od dziesieciu lat, studiuje juz na drugim fakultecie i czeka na przyznanie polskiego obywatelstwa. Olga w wieku 15 lat równiez tutaj przyjechala – uczestniczyla w programie wymiany uczniów miedzy rodzinami polskimi i ukrainskimi. – Wtedy ten kraj bardzo mi sie spodobal – kontynuuje dziewczyna. – U was wszystko bylo inne. – Co bylo inne? – pytam. – Wszystko – upiera sie Olga. – Potem marzylam juz tylko, by studiowac w Polsce, dwa razy zdawalam egzamin przez konsulat polski na Ukrainie, ale nie udalo mi sie. Dopiero pózniej dowiedzialam sie o mozliwosci studiowania na Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Przyjechalam tutaj i dostalam sie. Wiedzialam jednak, ze nawet gdyby wtedy mi sie nie powiodlo, próbowalabym jeszcze raz. Studentka AP z wielka radoscia przyjela równiez zmiany, jakie ostatnio zaszly w jej kraju. – Dla mnie to byl szok – kontynuuje Olga. – Nie spodziewalam sie, ze Ukraincy moga sie zdobyc na cos takiego. Moja mama w czasie trwania tych przemian nie odchodzila od telewizora, a znajomi jezdzili do Kijowa na demonstracje. Wtedy wszyscy byli jakby rodzina – mój brat co noc nocowal u obcych ludzi. Wszyscy sobie pomagali.
Anna
Studiowala na uniwersytecie w Brzesciu filologie rosyjsko-polska. Po I roku studiów przyjechala do Siedlec na organizowana przez AP Letnia Szkole Jezyka i Kultury Polskiej.
– Wczesniej w ogóle nie wiedzialam, ze jest taka mozliwosc, zeby studiowac w Polsce – mówi Anna. – Potem jednak postanowilam tutaj studiowac. Egzamin zdawalam na takich samych zasadach, jak kandydaci na studentów z Polski.
Anna wrócila na Bialorus i wziela sie ostro do pracy. Chciala studiowac polonistyke. – Wszystkiego nauczylam sie sama – mówi Anna. – Moja wiedza byla jednak „ksiazkowa”,
u siebie z nikim po polsku nie rozmawialam. Gdy przyjechalam do Siedlec, po raz pierwszy zaczelam mówic w tym jezyku. Poczatkowo bylo trudno, brakowalo slów.
Teraz Anna mówi piekna polszczyzna, zdradza ja tylko piekny, spiewny akcent.
Irena
Mama Ireny bardzo chciala, by jej córka uczyla sie w Polsce. W Centrum Mlodziezy i Twórczosci w Brzesciu, gdzie prowadzono zajecia z jezyka polskiego, dowiedziala sie, ze mozna studiowac w Polsce. Namówila do tego córke. – Zaczynalam od poczatku – mówi Irena. Chcialam studiowac historie, a historii Polski w ogóle nie znalam. Wszystkiego sie wiec nauczylam. Nie bylo latwo, ale sie udalo. W ogóle egzaminy na polskie uczelnie sa, moim zdaniem, podobne do o tych, które obowiazuja u nas.
Ilona
Studia w Polsce byly równiez marzeniem Ilony. Ona, w odróznieniu od pozostalych studentek, zabrala sie do tego w inny sposób. Dowiedziala sie, ze indeks polskiej uczelni mozna zdobyc poprzez udzial w Ogólnorepublikanskim Konkursie Historycznym „Dzieje Polski”. – Przez pól roku ostro sie uczylam – mówi Ilona. Bralam tez korepetycje z jezyka polskiego u zalozycielki Klubu Polskiego w Brzesciu. Konkurs wygralam, dostalam indeks i stypendium. Chcialam koniecznie studiowac w Warszawie, ale na uniwersytet sie nie dostalam.
Swoje, nie obce
– Zycie w Polsce nie jest juz dla mnie zyciem za granica – dodaje Olga. – Jestem juz u siebie. Polska nie jest dla mnie juz obcym krajem. Te obcosc wyczuwa sie dopiero, gdy chce sie zalatwic rzedowe sprawy – trudno jest dostac sie do lekarza, co roku musimy tez zalatwiac karty stalego pobytu. Polacy sa bardzo wylewni, chetnie pomagaja, bardzo dobrze sie oceniaja, ale to przeciez nie jest zaden zarzut. – Nigdy nic zlego nie spotkalo mnie ze strony Polaków – dodaje Anna.
Obecnie na studiach dziennych Akademii Podlaskiej w Siedlcach uczy sie 70 studentów z zagranicy, na studiach zaocznych – 24 osoby. Najwiecej jest Bialorusinów (63 osoby), sa równiez osoby z: Litwy, Slowacji Gruzji i Ukrainy, na studiach zaocznych najwiecej jest Litwinów – 20 osób. – Nasza uczelnie ukonczylo juz 150 zagranicznych studentów – mówi dr Adam Bobryk, rzecznik prasowy siedleckiej AP. – Wsród absolwentów mamy równiez obywateli: Panamy, Nikaragui, Libii, Iraku, Kazachstanu i Lotwy. W zdecydowanej wiekszosci sa to dziewczyny.
