W zalobie

List elektroniczny nadeslany przez naszego Czytelnika w nocy z soboty na niedziele:
Odszedl wielki nieprzejednany w wierze czlowiek; czlowiek, który przyczynil sie do „odnowy ziemi, tej ziemi…” i nie tylko tej. Jego strata boli kazdego Polaka, niemal tak samo, jak gdyby stracil kogos bliskiego. Podobne uczucie mam tez i ja. Nie moge zrozumiec, ze ktos, kto od zawsze byl obecny duchowo w mojej rodzinie, nagle odszedl. Wielki oredownik wiary, wszelkich cnót, przyjaciel kazdego cierpiacego, potrzebujacego pomocy, a takze mlodziezy na calym swiecie, dal swiadectwo cala swa posluga, jak mamy przygotowywac sie na to najwazniejsze spotkanie, spotkanie z Jezusem Chrystusem i sw. Piotrem. Zadne slowa nie sa w stanie ukoic bólu po takiej stracie.
Ten swiat moze juz nie byc taki, jaki byl dotychczas. Juz teraz wladcy panstw, zamiast skupic sie na najdoglebniejszym wyrazeniu swojego zalu po stracie, dokonuja wylacznie obszernej oceny pontyfikatu Jana Pawla II. Mam pewne obawy, co dalej bedzie, bowiem odszedl od nas niewatpliwie najwiekszy autorytet moralny na swiecie. Wierze, ze sa takze w Polsce osoby, które niespecjalnie zgadzaja sie z nauka Kosciola, lecz z pewnoscia uznaja Jego Swiatobliwosc za jedna z najwybitniejszych postaci przez ostatnie dwa tysiaclecia.

Domyslam sie, ze moje slowa pozostana bez echa, lecz pomimo tego pragne podzielic sie slowami otuchy. Karol Wojtyla nauczal nas przez cale swoje zycie, jak sie wzajemnie solidaryzowac, wspierac oraz jednoczyc. Dla niego jak tez dla samego Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa wszyscy tu na ziemi jestesmy jedna wielka rodzina, o czym, niestety, wielu z nas zapomina, zwlaszcza Ci, którzy piastuja najwyzsze stanowiska w panstwie. Mam zatem dwa pytania do tych, dla których slowa Ojca Swietego sa zródlem prawdy. – Czy potrafilibyscie przelamac mala galazke z drzewa? Domyslam sie, ze na pewno tak. – A czy potrafilibyscie przelamac tyle takich samych galazek, ile jest czlonków w naszej wielkiej rodzinie? Przeczuwam, ze juz nie. Zatem Drodzy Bracia i Siostry! Jednego czlowieka mozna latwo zlamac, tak jak te galazke, ale za to nigdy, przenigdy nie mozna zlamac rodziny! Rodzina jednoczy sie i trzyma sie razem! Taka jednosc towarzyszyla Papie podczas zamachu na Jego zycie w maju 1981 r. Ta sama jednosc towarzyszyla Papiezowi

w trakcie jego licznych wizyt w klinice Gemelli, z powodu trapiacych go chorób. W koncu Bóg powolal Go do swojego grona. Zrobil to w tym czasie, kiedy Ojciec Swiety wypelnil swoja misje na Ziemi, a tym samym przygotowal nas do przyjecia wielkiego daru, jakim jest zycie wieczne. Na koniec wspomne ostatnie slowa Papy: „Nie lekajcie sie! Radujcie sie tak, jak ja raduje sie na spotkanie z Panem Bogiem i Jego Synem Jezusem Chrystusem!”. Kochani Bracia i Siostry! Nie traktujmy smierci jako kary, lecz nagrode, nagrode w postaci zycia wiecznego. Bo choc w chwili smierci rozstajemy sie z rodzina na ziemi, to przekraczajac Bramy Niebios zyskujemy nowa rodzine, wolna od wszelkich trosk oraz przepelniona szczesciem i miloscia. Zatem radujmy sie nie tylko teraz, ale i w chwili smierci, kiedy to stajemy przed obliczem sw. Piotra. Nie moge juz sie doczekac spotkania z Nim i z moja matula. Zanim to jednak nastapi, wypelnie misje, jaka mnie w ziemskim zyciu czeka…
Zdjecia Janusz Mazurek