Siedlczance mieszkającej w Anglii odebrano dziecko. Trwa dramatyczna walka o jego odzyskanie

– Nie przestanę walczyć o moje dziecko do końca moich dni – mówi Anna Plachta z Siedlec, która 10 lat temu wyjechała do Wielkiej Brytanii. Około półtora roku temu odebrano jej tam 9-miesięcznego syna. Od tego czasu walczy o dziecko. – Zrobiłam już wszystko i byłam wszędzie.

Annę wspierają pielęgniarki z Siedlec i członkowie rodziny, którzy są zaskoczeni oskarżeniami brytyjskiej opieki społecznej.

Anna jest pielęgniarką. Przez jakiś czas pracowała w Mazowieckim Szpitalu Wojewódzkim w Siedlcach. Dziesięć lat temu wyjechała do Wielkiej Brytanii. Tam również pracowała jako pielęgniarka, w międzyczasie kupiła dom i poznała mężczyznę, z którym wzięła ślub. – Moim marzeniem było dziecko. Miałam 40 lat, gdy urodziłam synka. Byłam najszczęśliwsza na świecie – mówi.

Po urodzeniu dziecka w małżeństwie pojawiły się kłopoty. – Mąż stał się agresywny wobec mnie. Chciałam chronić siebie i dziecko, więc zgłosiłam sprawę policji. Liczyłam, że z nim porozmawiają i żeby miał jasny sygnał, że robi źle, że ja na to nie pozwolę. Rzeczywiście, porozmawiali z nim. Mąż wrócił skruszony do domu.

Anna opowiada, że jakiś czas później synek próbował wspiąć się na składane krzesło, a ono się złożyło i spadło na dziecko. – Płakał, ale nie miał żadnych obrażeń. Jednak następnego dnia na główce pojawił się krwiak. Pojechaliśmy do szpitala

A tam zadzwoniono po policję i odebrano nam dziecko, twierdząc, że obrażenia mogły powstać w wyniku przemocy. Jako dowód mieli mój telefon sprzed kilku tygodni. Wywnioskowali, że jest przemoc domowa, ale nie w stosunku do dziecka. Zrobili zdjęcia RTG całego ciała synka. Nie znaleźli najmniejszego dowodu na jakiekolwiek złamanie w przeszłości.

Pani Anna karmiła jeszcze dziecko piersią. – Chciałam iść do monitorowanego ośrodka, abym mogła kontynuować naturalne karmienie. Nie pozwolili mi. Nie pozwolili też przyjechać mojej mamie, bratu i jego narzeczonej, aby opiekowali się moim synkiem u mnie, w domu. Dali go do rodziny, w której wcześniej zgłaszano przemoc, a następnie do Brytyjczyków.

Anna wspomina, że początkowo widzenia z synkiem miała trzy razy w tygodniu, a potem już tylko raz. W związku z toczącym się postępowaniem odebrano jej prawo wykonywania zawodu. – Oskarżyli mnie o alkoholizm i problemy psychiczne. To absurd, bo ja nigdy nie piłam. Proponowałam w sądzie, że poddam się badaniu włosa, które wykazuje, czy ktoś jest alkoholikiem, czy nie. Ale takiego badania nie przeprowadzono.

Anna aż do ciąży pracowała jako pielęgniarka w domu pomocy społecznej.

– Mój pracodawca nigdy nie miała do mnie żadnych zastrzeżeń. Byłam dobrym pracownikiem, miałam 100% frekwencji, zero spóźnień, byłam chwalona. Czy tak pracowałaby ktoś, kto pije? Po zabraniu Antosia powiedzieli mi, że odzyskam dziecko, gdy rozstanę się z przemocowym mężem. Rozstałam się, on się wyprowadził na drugi koniec miasta. Dziecka mi jednak nie oddali.

Anna zaznacza, że nigdy nie miała problemów psychicznych. – Zarzucają mi, że podczas rozmów z nimi jestem zdenerwowana. A jak być spokojną, gdy od wielu miesięcy walczę o dziecko? Zwróciłam się do psycholożki o opinię. Stwierdziła, że poziom traumy jest u mnie zrozumiały w sytuacji, w jakiej się znalazłam. Nienormalne byłoby, gdybym była spokojna.

Z protokołu z rozpraw, toczących się przed angielskim sądem, wynika, że przedstawiciele brytyjskiej opieki społecznej twierdzili początkowo, iż obrażenia u dziecka nie mogły powstać w opisywanej przez matkę sytuacji. Powołano biegłych lekarzy, którzy nie wykluczyli, że obrażenia Antosia mogły powstać w wyniku uderzenia krzesełkiem. Sąd rozpatrywał, czy mogły to być obrażenia przypadkowe (w wyniku wypadku), czy też zadane celowo. Uznał jednak, że nawet jeśli były przypadkowe, to rodzice Antosia nie mają odpowiednich kompetencji rodzicielskich, bo nie uchronili dziecka przed takim wypadkiem.

– Nie mogę sobie darować, że nie dopilnowałam dziecka, ale też nie przypuszczałam, że Antoś może przewrócić krzesełko na siebie – rozpacza Anna. – Od tego czasu schudłam 10 kg, mam połowę włosów i cienie pod oczami. Gdyby nie wsparcie rodziny, to nie wiem, jak bym sobie poradziła.

Sąd zarzuca Annie również, że nie stawiała się na wszystkie rozprawy, że wyjechała do Polski, czyli nie starała się wystarczająco o dziecko.

– Zmarli moi rodzice – mówi Anna. – Najpierw był pogrzeb mamy, a później taty. Jak mogłabym nie pojechać na pogrzeb? Byliśmy dla rodziców całym światem. Nie mogłam nie przyjechać, gdy ciężko chorowali, a potem, gdy zmarli.

Anna szukała pomocy w polskich sądach, bo Antoś ma obywatelstwo polskie i brytyjskie. – Ale polski sąd uznał się za niewłaściwy w tej sprawie.

Anna nagrała film z dramatyczną prośbą o pomoc i opublikowała go na Facebooku. – To moja ostatnia nadzieja. Opieka społeczna chciała mi już przedstawiać rodzinę adopcyjną dla syna.

Pielęgniarki ze szpitala wojewódzkiego wspierają koleżankę. – Jestem wstrząśnięta historią Ani – nie ukrywa Agnieszka Zając, angażująca się w akcje pomocowe dla dzieci. – Znam Annę od lat, razem studiowałyśmy, a później pracowałyśmy. Nigdy nie piła alkoholu. Zawsze była spokojna i opanowana, gotowa do pomocy innym. Od zawsze marzyła o dziecku.

W podobnym tonie wypowiada się Zbigniew Rzewuski, były wiceprezydent Siedlec. – Znam Anię chyba od czasu, gdy była nastolatką. Zawsze była cicha i spokojna. Znałem również jej rodziców, w ich domu nigdy nie było alkoholu. Gdy dowiedziałem się o zarzutach pod adresem Ani, nogi się pode mną ugięły. W życiu nie spodziewałbym się, że można ją podejrzewać o alkoholizm lub problemy psychiczne.

W tej chwili brat Anny stara się, by zostać rodziną zastępczą dla Antosia. Dostał pozytywną opinię siedleckiego MOPR.

– Nie ma rodziców idealnych – mówi Anna. – Ale brytyjska opieka zredukowała moje dobre cechy do zera, wykreowała za to kłamliwy obraz. I to tylko dlatego, że jestem obcokrajowcem. Ja zrobię wszystko, aby jak najwięcej ludzi wiedziało o krzywdzie, jaką robią przede wszystkim mojemu dziecku.