Diagnoza

Młoda dziewczyna ponad tydzień chodziła z nasilającym się bólem brzucha. Gdy przyszła do Szpitala Miejskiego, miała już zapalenie otrzewnej i trafiła od razu na stół operacyjny.

Wcześniej oglądało ją trzech lekarzy: ginekolog, lekarz rodzinny, a w Szpitalu Wojewódzkim chirurg. Ten ostatni stracił po tym fakcie pracę. RATUNKU Ból brzucha stawał się nieznośny. Kaśka nie należy do hipochondryczek i po lekarzach chodzić nie lubi, więc jeśli sama wybrała się na badania, to znaczy, że bólu już znosić dłużej nie mogła. – Boli i nie przechodzi – lakonicznie poinformowała swego ginekologa. Lekarz zbadał ja, zrobił usg i przepisał czopki. Badanie ultrasonografem nie wykazało niczego niepokojącego. Kaśka otrzymała opis badania i wróciła do domu. Ale ból nie ustąpił. Bolało coraz mocniej. – Wytrzymała tak pięć dni – opowiada siostra Kaśki. – Nie mogłam patrzeć, jak zwija się na łóżku. Zabrałam ją do Szpitala Wojewódzkiego. Uznałam, że musi ją obejrzeć chirurg. MOŻE OD PĘPKA? Dziewczyny nie miały skierowania, ale lekarz je przyjął. Obejrzał przyniesiony wynik badania usg, pomacał brzuch. Popatrzył na przekłuty artystycznie pępek pacjentki i zawyrokował: – Może to od jelit, a może od tego pępka – relacjonuje jego diagnozę siostra Kaśki. – Powiedziałyśmy mu, że ten pępek był przekłuwany dwa lata temu, więc nie powinien być przyczyną bólu. Zaordynował leki przeciwbólowe i kazał zwrócić się do lekarza rodzinnego, jeśli ból nie przejdzie.

Na drugi dzień siostra zaprowadziła Kaśkę do lekarza rodzinnego. Dziewczyny opowiedziały, jaką drogę już przeszły, jak długo dolegliwości się utrzymują i jak bardzo ból doskwiera. – Pani doktor wykluczyła wyrostek. Stwierdziła, że to może być od żołądka i dała siostrze skierowanie na prześwietlenie. Termin prześwietlenia wypadał za dwa tygodnie. Dziewczyny wróciły do domu. Kaśka płakała z bólu. Dwa dni później siostra zabrała ją do Szpitala Miejskiego. – Tylko tam jeszcze nie byłyśmy. Nie zapomnę tego poczucia bezradności, gdy chodziłyśmy od lekarza do lekarza, a siostra była coraz słabsza i coraz bardziej cierpiała. Chirurg w Szpitalu Miejskim zbadał Kaśkę, zlecił analizę krwi. Diagnoza była oczywista: – Zapalenie otrzewnej. Trzeba natychmiast operować. TRZY PACJENTKI Okazało się, że Kaśka miała ostre zapalenie przydatków, a do jamy brzusznej wylała się ropa, wywołując zapalenie otrzewnej. Nic dziwnego, że środki przeciwbólowe nie działały i oczywiste jest, że dziewczyna miała wielkie szczęście, że w porę ją operowano. – Czas, kiedy była na bloku operacyjnym, pamiętam jak przez mgłę. Gdy wybudziła się z narkozy, wiedziałam, że już będzie dobrze, bo, jak to moja Kaśka, zaraz zaczęła dowcipkować. Uświadomiłam sobie, jak długo nie słyszałam jej śmiechu i codziennego zwariowanego gadania. Kaśka trafiła na salę, na której leżały dwie kobiety. Obolałe po operacjach kamieni w woreczku żółciowym, zajęły się dziewczyną jak córką. Jeszcze tego samego dnia wszystkie poznały swoje chorobowe historie. – Okazało się, że te dwie panie były wcześniej z bólami brzucha u tego samego chirurga w Szpitalu Wojewódzkim, co my! W ich przypadku też nie postawił właściwej diagnozy. Gdy ich dolegliwości się nasilały, przyszły do Szpitala Miejskiego, gdzie je operowano. Siostra Kaśki złożyła skargę do dyrektora Szpitala Wojewódzkiego, zabrała też swoją kartę od lekarza rodzinnego. Po wyjściu ze szpitala Kaśka ma zrobić to samo. MA BYĆ BEZPIECZNIE Reakcja dyrektora Specjalistycznego Szpitala Wojewódzkiego była natychmiastowa: chirurg już w szpitalu nie pracuje. – Mamy wysoką pozycję w rankingu szpitali bezpiecznych dla pacjenta, ale nie może to być tylko na papierze – stwierdził dyrektor Wojciech Kaszyński. – Nasi pacjenci muszą rzeczywiście czuć się bezpiecznie, a o to mają zadbać lekarze. Dariusz Rembisz, dyrektor ds. medycznych, przeanalizował przypadek odesłanej pacjentki. – Lekarz ograniczył się do badania palpacyjnego i nie wykrył patologii. W mojej ocenie, powinien wykonać pomiar temperatury ciała, poziom leukocytów we krwi oraz zlecić konsultację ginekologiczną – uważa doktor Rembisz. – Objawy zapalenia otrzewnej są proste do stwierdzenia i każdy lekarz musi je umieć rozpoznać. Dlatego uważam też, że winni zaniedbania są także inni lekarze, którzy badali pacjentkę przed i po wizycie w szpitalnej izbie przyjęć. Dariusz Rembisz, który przez wiele lat prowadził praktykę lekarza rodzinnego, zwrócił uwagę na jeszcze jeden aspekt sprawy: – Aby postawić właściwą diagnozę, niewątpliwie niezbędna jest wiedza medyczna, jednak równie ważne jest także właściwe podejście do pacjenta, do jego problemu. Kaśka nie miała szczęścia ani do jednego, ani do drugiego. Dziś patrzy na skierowanie na prześwietlenie, które dostała od lekarza rodzinnego. Gdyby czekała do wyznaczonego terminu jego wykonania, zapewne nie byłoby jej w gronie żywych. A z tego, mimo wrodzonego poczucia humoru, nie potrafi się śmiać.