Zaufania nie straciłem

Z podinspektorem Krzysztofem Skupem, naczelnikiem wydziału ruchu drogowego siedleckiej komendy policji,
który po 33 latach służby odszedł na emeryturę, rozmawia Mariola Zaczyńska.

-Czy po latach pracy w policji drogowej ma się jeszcze zaufanie do ludzi? Przecież nie raz słyszy się przysięgi typu: „Ani kropli, panie władzo, co naaajwyszzzej jedno pyyyfko wypiło się”… Taki zaklinacz rzeczywistości może wzbudzić skrajne emocje.

-Zaufania nie straciłem. Co więcej, uważam, że na naszych drogach znaczenie wzrosła kultura jazdy. Mamy dobrych kierowców, choć, oczywiście, są wyjątki. I zaskoczę panią, ale z naszych analiz wynika, że znacznie mniej kierowców siada za kierownicą po spożyciu alkoholu…

– Nie wierzę! Śledząc kroniki policyjne, ma się wrażenie, że w ludzi wstąpiło szaleństwo. Jeden zakaz, drugi zakaz, trzeci, a kierowca znowu złapany na jeździe z promilami…

-Wtedy zazwyczaj mamy do czynienia z osobami chorymi. One piły, piją i będą piły, jeśli czegoś ze swoim życiem i zdrowiem nie zrobią. Rzeczywiście, te przypadki zapadają w pamięć i sprawiają wrażenie, że „wszyscy piją”. Tymczasem jest o wiele lepiej niż kilka lat temu.

– Mówi Pan o chorobie alkoholowej. Szkoda, że nie ma takich rozwiązań, aby skutecznie wyeliminować chorujących na nie z naszych dróg.

-Mnie cieszy, że bezpieczeństwo na naszych drogach wzrasta, a także wzajemne zrozumienie. Zdecydowanie też mamy większą kulturę jazdy. Kierowcy przepuszczają auta, które mają kłopot z włączeniem się do ruchu, i często nie chodzi wcale o przepisową jazdę „na suwak”.

– Rzeczywiście ma Pan dobre zdanie o ludziach… Spodziewałam się więcej krytyki, bo doświadczenia macie jednak w tej pracy różne. Także te obciążające emocjonalnie, bo bywacie pierwsi przy wypadkach drogowych.

-Ta powtarzalność sytuacji sprawia, że w pewnym momencie człowiek się uodparnia. Ale reakcje emocjonalne są, a niektóre wydarzenia pozostają w nas na zawsze. Pamiętam nawet zdjęcia z wypadków, które musiałem rekonstruować jako biegły sądowy albo ekspert kryminalistyki. Wypadki bywają wyjątkowo drastyczne, a już najtrudniej jest, gdy ofiarami są dzieci.

– Nigdy Pan nie miał wątpliwości, że dobrze wybrał zawód?

-Świadomie wybrałem mundur. Zostałem policjantem dla etosu tej służby. Ta praca przynosi zadowolenie, że robi się coś dobrego. Nie jest łatwa, ale jeśli nosi się w sobie poczucie, że ma się wpływ na bezpieczeństwo innych, to wystarczająca satysfakcja.

– Praca eksperta kryminalistyki to wręcz detektywistyczna praca, ciągła analiza szczegółów, wyciąganie wniosków. A praca w drogówce to praca z ludźmi. Tu trzeba być chyba psychologiem, a nie detektywem.

-Każdy z nas musi być trochę psychologiem, gdy ma się do czynienia z ludźmi. Bardzo ważne jest podejście do kierowców. To przede wszystkim: kultura, rozmowa, poszanowanie godności. Po umiejętnie przeprowadzonej interwencji, rozmowie, wszyscy rozchodzą się zadowoleni.

-A kierowca dziękuje za mandat…

-Są różne sytuacje, nie wszystkie kończą się mandatem. Jesteśmy ludźmi, rozumiemy dużo, a jeżeli ktoś ma kłopot, to pomożemy. To wychodzi w rozmowie. Generalnie kultura, z obu stron, rozwiązuje wiele problemów. Byle nie proponować korzyści majątkowych policjantowi, by uniknąć mandatu. Takie propozycje od razu są zgłaszane
i przekreślają granice kulturalnego dialogu.

– Jaki ma Pan plan na emeryturę?

-Przede wszystkim realizacja pomysłów, na które nigdy nie było czasu. W tym podróże. A w tej chwili bardzo bym chciał trochę się ponudzić…

– To wielkiej nudy życzymy!