Na łukowskim dworcu PKP zlikwidowano kasy biletowe. Od początku miesiąca bilety można nabywać jedynie u konduktora w pociągu albo w biletomacie w głównej hali dworca. Wybierającym się w podróż pociągiem Intercity pozostaje jeszcze możliwość zakupu biletu w Internecie. Podróżni z tych decyzji kolei są bardzo niezadowoleni.
Kasę biletową w Łukowie prowadziła dotychczas prywatna spółka, która zawarła w tym celu umowę ajencyjną z zarządzającym odprawą podróżnych na łukowskim dworcu PKP czyli spółką Intercity. Jak dowiadujemy się od rzeczniczki prasowej spółki Intercity, Zuzanny Szopowskiej, ajent zrezygnował z dalszej współpracy. Co ciekawe, jak sygnalizują nam pasażerowie, podobna sytuacja ma miejsce także na dworcach w Białej Podlaskiej i w Dęblinie.
Zarządca dworca poszukuje nowych kontrachentów do prowadzenia kasy biletowej. ale to nie jedyne opustoszałe miejsce. Od dłuższego czasu pustkami świeci również dworcowy bar. Sądząc po wyglądzie nikt też nie interesuje się dworcowymi ubikacjami. Fot. M. Drozd
Więcej szczegółów w papierowym i e-wydaniu „TS”. (pgl)
Ojoj, a taki ważny węzeł komunikacyjny… i po co było go przenosić z Siedlec do Łukowa?
Jaca, historycznie rzecz ujmując węzła z Siedlec do Łukowa nie przenoszono. On w Łukowie był odkąd wybudowano kolej. A przez Siedlce tylko tory przelatywały. A współcześnie, no cóż… Podupadły swego czasu Siedlce, teraz podupada łukowska kolej. Nic dobrego nie czeka ani jednego, ani drugiego miasta.
wolę kupić bilet w automacie niż słuchać ględzenia wiecznie niezadowolonej emerytki…
Tyle tylko Olo, że w automacie kupisz bilet jedynie ma KM. Znając styl zarządzania koleją, to automat sprzedający bilety na wszystkie pociągi nie stanie w Łukowie za moich czasów. Prędzej skończę studia i stąd wyjadę na stałe. Do tego czasu jakoś trzeba będzie się przemęczyć… Cóż zrobić? Życie składa się z małych kawałków uskrzydlających radości i dołujących trudności. To, co tutaj w “TS”” opisujecie, to trudność, jakiej moje pokolenie nie chce, nie zamierza i nie będzie dobrowolnie na stałe ponosić. Nie będzie, bo już wie, że są miejsca w Polsce, Europie czy na świecie, gdzie akurat tego utrudnienia się ludziom nie serwuje. A później nasi włodarze zachodzą w głowę, dlaczego młodzież ucieka z Łukowa. Ano właśnie dlatego. Że się jej na każdym kroku utrudnia życie. Może pokolenie ludzi, którzy przeżyli II wojnę światową, a później okres odbudowy Polski i trudy życia w PRL-u, aż po stan wojenny, jakoś dają sobie radę. Może nie zwracają uwagi, bo mieli jeszcze trudniej. Bo albo są minimalistami, albo zwyczajnie nie wiedza, że można żyć inaczej. Moi znajomi, ja, znajomi moich znajomych, nie zamierzamy wracać do czasów, kiedy pastę do zębów ludzie robili sobie z mielonej kredy i miętowego olejku, a prali w popiele i całe dnie spędzali w kilometrowych kolejkach do sklepu po wołowinę II gat. z kością, albo po kostkę masła dietetycznego. Kiedy czułam potrzebę przeniesienia się w czasie, by lepiej zrozumieć opowiadania mego taty i mej babci o tym, co działo się w czasie PRL-u, w czasie kryzysu lat 80., to szłam na łukowski dworzec PKP. Stawałam sobie na kładce nad torowiskiem (dziś już zburzonej) i patrzyłam na pracę kolejarzy, na funkcjonowanie dworca. Szłam do budynku dworca, oglądałam te kąty i… byłam jakby w PRL-u. Do dziś tak się czuję, gdy przyjeżdżając na weekendy z Warszawy przechodzę przez dziurawe perony, dzikie przejście przez tory i budynek dworca. Chociaż wkoło Rzeczpospolita, to tutejsza kolei wciąż jest socjalistyczną Polską Rzeczpospolitą Ludową.”