Wójt żegnał, żegnali wójta

Nie zabrakło Mickiewicza, skromnego francuskiego śniadania i miłości… To było królewskie pożegnanie.

Jerzy Zabłocki odszedł po 33 latach z pracy w samorządzie. Wszyscy mieli świadomość, że kończy się pewna epoka, a drugiego takiego „oryginała” już raczej nie będzie. Zmiana warty w gminie Domanice miała szczególną oprawę.

To był chyba najbardziej barwny i oryginalny samorządowiec w całej Polsce. Jerzy Zabłocki tworzył historię najmłodszej i najmniejszej gminy w powiecie siedleckim. Potrafił zjednoczyć ludzi do wspólnego działania, a gdy trzeba było coś naprawiać, brał odpowiedni podręcznik, książki, i uczył się, jak, na przykład, naprawić pompę w oczyszczalni ścieków czy usprawnić gdzieś elektrykę… Bo było wtedy taniej, a naprawa już była konieczna.

-Bo, kochani, nie dbacie o dobro wspólne – pogroził palcem na odchodne i przypomniał w formie anegdoty: – Wyciągam pompę, idzie dziewczyna i pyta, co robię. A naprawiam po tobie, odpowiadam. A ona: to dobrze, niech pan naprawia.

Jerzy Zabłocki przyznał, że za miesiąc rozpocznie 70. rok życia. To trochę jak scence fiction, bo tak na oko to i pięćdziesiątki by mu człowiek nie dał. Świetna forma! Ale nie ma się czemu dziwić, skoro do niedawna, gdy były jeszcze zimy, wójt do pracy docierał na nartach biegowych.

Pożegnanie z sołtysami i radnymi zorganizował w królewskim stylu. Po niemal godzinnym przemówieniu, pełnym cytatów z Mickiewicza, Słowackiego, Norwida, Broniewskiego i Herberta, po przypomnieniu fundamentów filozofii greckiej i rzymskiej i po mocnych akcentach recytacji „Reduty Ordona” wójt stwierdził:

-A teraz zapraszam na skromne francuskie śniadanie.

A to okazało się wystawnym obiadem z solidnymi polskimi kotletami. Trzeba przyznać, że tak serdecznej atmosfery nie uświadczy się na żadnym rodzinnym spotkaniu. Co tu dużo mówić: kochają tam Zabłockiego.

Pięknie scharakteryzowała go Halina Kolo, wieloletnia przewodnicząca rady gminy, która odchodzi z samorządu, podobnie jak wójt. Nie mogła być na pożegnalnej sesji, ale poprosiła o odczytanie listu.

„Długo zastanawiałam się, co powiedzieć w tej szczególnej chwili. Pan Wójt pewnie posłużyłby się cytatem: Słowa kunsztowne, słowa piękne, bledną wobec prostego, które trafia w sedno.

Jerzy Zabłocki Wójt – jak określają go ludzie spoza naszej gminy – nietuzinkowy, specyficzny (w pozytywnym znaczeniu tego słowa), rozpoznawalny nie tylko w powiecie siedleckim, ale i w województwie mazowieckim. Ostatnio Artur Andrus, goszcząc w Siedlcach, ułożył taki tekst: Domanice piękna gmina, gdzie wójt grzecznie upomina. To tytuł z artykułu z Tygodnika Siedleckiego.

Panie Wójcie, dziękuję za 33 lata służby naszemu społeczeństwu, za luzacką postawę życiową, a zarazem mądre podejście do wielu spraw. Dziękuję za gestykulację podczas rozmów, cięte riposty i dobrze dobrane cytaty do zaistniałej sytuacji.

Życzę zasłużonego odpoczynku, realizacji planów odkładanych na później, dalekich podróży, na które brakowało Panu czasu.”

Wielką niespodziankę sprawiły Jerzemu Zabłockiemu koleżanki z samorządu. Przygotowały jedyny w swoim rodzaju plakat, który już zrobił furorę (także na spotkaniu z wójtami).

-Wchodzę do sali, patrzę, a tu Mickiewicz! Co tu robi Mickiewicz? Przyglądam się, a on ma mój ryjek – opowiadał wójt o pierwszym wrażeniu.

Istotnie, Zabłocki na plakacie, to wypisz-wymaluj Mickiewicz, jak żywy! Pomysłodawczynią plakatu była Agnieszka Karpiarz, kierowniczka GOPS. Co dobitnie świadczy o tym, że w Domanicach stworzyła się wyjątkowa ekipa ludzi nietuzinkowych, szanujących się, lubiących, a przy tym kreatywnych i z humorem.

Na pożegnalnej specjalnej sesji (i skromnym francuskim śniadaniu) był obecny nowo wybrany wójt Tomasz Miszta. Czy nie przytłoczył go ogrom sympatii i wzruszenia towarzyszący pożegnaniu poprzednika-legendy? Poprzeczkę ma wysoko zawieszoną.

-Moja nauczycielka języka polskiego solidnie nas przygotowała. Też musiałem recytować „Redutę Ordona”, pamiętam każde słowo – zapowiedział tajemniczo.

Czyli wiele wskazuje na to, że Mickiewicz nieprędko opuści salę obrad domanickiej rady gminy.