Policjanci masowo odchodzą ze służby. Tym, którzy zostają, automatycznie przybywa pracy i spraw. W dodatku, jakby mało mieli do roboty przy poważnych przestępstwach, muszą teraz zajmować się niefrasobliwymi tatusiami, którzy uchylają się od płacenia alimentów.
To akurat przypomina walkę z wiatrakami. Kosztowną i czasochłonną. Do siedleckiej komendy wpłynęło właśnie około 500 spraw alimentacyjnych. Przestępstwo – Artykuł 304 paragraf 2 Kodeksu postępowania karnego mówi, że każdy, kto dowiedział się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma obowiązek powiadomić o tym prokuraturę – wyjaśnia Maria Gadomska, dyrektor siedleckiego MOPR. Dlatego z MOPR poszło niemal 500 zawiadomień do prokuratury. Tyle bowiem rodzin pobiera w Siedlcach zaliczki alimentacyjne. Sprawy przekazano policji. – Musimy wykazać uporczywość w działaniu. W związku z tym toczą się przesłuchania. Trzeba wszcząć postępowania, a po ich zakończeniu kierować sprawy do sądu – mówi rzecznik prasowy policji Beata Borkowska. To kosztowne sprawy. Do podejrzanych i do świadków wysyła się pocztą zawiadomienia, wypisuje się tony protokołów. Dłużnicy często są nieosiągalni, nie ma ich pod wskazanymi adresami. Czy tak gwałtowny napływ spraw alimentacyjnych spowoduje, że w więzieniach pojawią się niefrasobliwi tatusiowie? Raczej wątpliwe. Wiele spraw się umarza, gdy dłużnicy, nie mając pieniędzy na alimenty, wykazują, że w ramach rodzicielskich obowiązków zajmują się dzieckiem choćby raz w tygodniu. Takie przynajmniej dochodzą głosy z kraju.
Dziecioroby i nieroby
Waldemar ma trójkę dzieci. Sędzina zatroszczyła się o los pociech, które tatuś zostawił, odchodząc do innej kobiety. Alimenty były duże. Waldemarowi zostaje po wypłacie niewiele. – Czasem jest mi ciężko. To już nie jest normalne życie, gdy za ciężką pracę nic właściwie dla siebie nie masz. Nie odwoływałem się od wyroku, bo zależy mi na dzieciach. To już mój taki krzyż do niesienia. Waldemar to rozumie, ale jego druga żona – nie. W nowym związku się nie układa. Ale tak to bywa, gdy pieniędzy brakuje. Nie wszyscy jednak tatusiowie są tak szlachetni jak Waldemar. Jedni kombinują, jak tu zaniżyć swoje dochody, by alimenty na dzieci były jak najmniejsze, inni nie płacą, bo im „nie wystarcza”. Są też tacy, którym jest już wszystko jedno: nie mają pracy, nie mają pieniędzy, więc może państwo zajmie się ich dziećmi. W końcu państwo od tego jest. Katarzyna spędziła z Krzysztofem cztery lata. Nie wspomina ich dobrze. Ze związku pozostała jej dwójka dzieci. Krzysztof pił, zdradzał ją, znikał. Nie pracował. Dlaczego z nim była? – No… tak jakoś… – tłumaczy Katarzyna. Na dzieci nie otrzymała od niego nigdy ani grosza. Żyje z zasiłków z opieki społecznej i zaliczki alimentacyjnej. – To dzieciorób. Razem ma sześcioro dzieci. To te, o których wiem – mówi Katarzyna. Czyli może ich być więcej. Krzysztof, nawet gdyby chciał, nie mógłby ich utrzymać. Nie pracuje i nawet pracy nie szuka. Za grosze nie będzie przecież robił. No i zawsze znajdzie się jakaś litościwa kobieta, która go przygarnie, nakarmi, da trochę wódki. Jak zawsze.
Jeśli matka ma zasądzone alimenty na dziecko, a ich nie otrzymuje, zwraca się do komornika o ściągnięcie należności. Bywa, że egzekucja komornicza jest nieskuteczna. Albo ojciec nie ma z czego zapłacić, albo jest w ogóle nieuchwytny. Po trzech miesiącach takiej bezskutecznej egzekucji, sprawę przekazuje się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie razem z zaświadczeniem o bezskuteczności egzekucji. W MOPR przyznawana jest zaliczka alimentacyjna. Oczywiście, jeśli rodzina spełnia socjalne kryteria, czyli jeśli nie ma zbyt wysokich dochodów. Kodeks karny mówi, że jeśli ktoś uporczywie uchyla się od płacenia alimentów, podlega karze grzywny lub pozbawienia wolności do dwóch lat. Za uchylanie uważa się już bezskuteczną egzekucję komorniczą. Jest to przestępstwo ścigane z urzędu. – Automatycznie, jeśli rodzinie przyznano zaliczkę alimentacyjną, to doszło do przestępstwa ściganego z urzędu – dowiadujemy się w MOPR. Prawo precyzuje dalej, co należy robić.
