Panicznie bałem się igieł

Oddał ponad 20 litrów krwi. Odznaczono go Złotą Odznaką „Zasłużony Honorowy Krwiodawca”. Z mł. asp. Radosławem Radomyskim z KPP w Łukowie rozmawia Piotr Giczela.

* Krwiodawcy, których znam, to ludzie skromni. Mają uprawnienia do tańszych leków, do wizyt u lekarzy poza kolejnością, lecz żaden nie wymachuje swoją legitymacją przed oczyma innych. A w dzisiejszym świecie ponoć trzeba się rozpychać łokciami, by coś osiągnąć.

– Łokciami walczą o swoje ci, którzy inaczej nie umieją. Mnie wychowywano w poczuciu odpowiedzialności za innych, prawości i konieczności niesienia pomocy. Takie wartości przekazali mi moi rodzice i dziadkowie. Bardzo chciałbym podziękować za to i serdecznie pozdrowić mego dziadka, Władysława Mroza, który od lat jest wiernym czytelnikiem „Tygodnika Siedleckiego”.

* Z potrzeby pomagania innym został Pan krwiodawcą? 

– Oj, nie! Dojrzałe refleksje nachodzą człowieka po latach, wraz z życiowym doświadczeniem. W młodości, gdy po raz pierwszy zagląda się do stacji krwiodawstwa, powody takiego działania są raczej inne. W moim przypadku były to dwa dni urlopu w trakcie służby wojskowej. Wojsko Polskie skierowało mnie do szkoły kierowców w Opolu. Miałem dziewczynę, do której tęskniłem i, jak każdy skoszarowany żołnierz, marzyłem o większej swobodzie. Dwa wolne dni były wielką pokusą… Wszystkie opowieści o bólu, grubych igłach i złym samopoczuciu okazały się przesadzone. Lekkie ukłucie w rękę rekompensuje kulturalnie spędzony czas na rozmowach w miłym towarzystwie oraz świadomość, że oddając krew niesie się pomoc potrzebującym. Nie bez znaczenia jest i to, że systematycznie oddając krew jest się co dwa miesiące badanym przez lekarza, krew poddawana jest analizie. W ten sposób jakieś choróbsko może być w miarę wcześnie wykryte.

* Nie wszyscy oddają krew po wyjściu do cywila…

– Ja po wojsku zmieniłem tylko mundur. Praca w policji, gdzie niemal codziennie jest się świadkiem najprzeróżniejszych ludzkich nieszczęść, wypadków, pobić, cierpienia w szpitalach, też uwrażliwia na potrzebę niesienia pomocy. Gdy wpisami o oddanej krwi zapełniłem jedną całą legitymację i otrzymałem kolejną, dużo grubszą, z większą liczbą rubryk, pomyślałem: kiedy je zapełnię? I proszę, już połowa jest opieczętowana.

* Przełożeni motywują czy zniechęcają stwierdzeniami: Znowu idziesz krew oddać?

– Oczywiście, że motywują. W naszej komendzie nie ma najmniejszego kłopotu z ułożeniem grafiku służb tak, by policjant mógł oddać krew. I dlatego na 180-osobową jednostkę jest nas 12 policjantów krwiodawców.

* Oddał Pan już 20 litrów krwi…

– Nie jestem w naszej komendzie rekordzistą. Mamy kolegę, który oddał już ponad 40 litrów krwi. Ponieważ jemu stan zdrowia już nie pozwala być nadal aktywnym krwiodawcą, więc gonię go i mam szansę na poprawienie tego wyniku.

* 20 litrów krwi, to przynajmniej 4 ludzkie istnienia, biorąc pod uwagę, że dorosły człowiek ma około 6 litrów krwi w organizmie. W praktyce ratuje się zdrowie albo życie znacznie większej grupie potrzebujących. Czy myślał Pan kiedyś, jak wiele osób było dzięki Panu ratowanych?

– Nigdy tego w ten sposób nie postrzegałem. Cieszę się, że zdrowie nadal pozwala mi ratować kolejnych ludzi. Odwiedzam stacje krwiodawstwa 3-4 razy w roku i będę to robił, mam nadzieję, jeszcze długo.

* Gdyby miał Pan przekonać młode osoby do takiego szlachetnego zajęcia jak krwiodawstwo, to jakich argumentów by Pan użył?

– Kiedyś panicznie bałem się igieł do iniekcji. Odkąd zacząłem oddawać krew, oswoiłem się z nimi. Krwiodawstwo w ogóle nie jest czymś strasznym, czego należałoby się obawiać. Mam apel do Czytelników „Tygodnika”, by zaczęli oddawać krew. Nawet niech to będzie tylko raz, na próbę. Niech panie w stacjach krwiodawstwa nie będą miały w pracy ani jednej chwili wolnej. Niech krwiodawców będzie jak najwięcej!

* Dziękuję za rozmowę.