N
Zaczęło się od wpisu na twitterze. Korespondent zachodniej prasy Christian Davies (obywatelstwo brytyjskie i polskie) zakomunikował światu,
że pięć jego ulubionych polskich miast to Bydgoszcz, Łódź, Katowice, Białystok i Siedlce.
„Jak bardzo trollowałeś w skali 1 do 10?” – zapytał ktoś. Wyrażano też głęboką troskę o zdrowie, również psychiczne, dziennikarza. Christian Davies musiał się ze swoich upodobań wytłumaczyć.
„Siedlce były może małą prowokacją” – przyznał w magazynie świątecznym „Wyborczej” (30 listopada – 1 grudnia 2019). „Wiem, że mnóstwo Polaków chciałoby wmówić obcokrajowcom, że cały ich kraj wygląda jak Kazimierz Dolny, ale przeciętny Polak znacznie częściej mieszka w miejscu, które wygląda jak Siedlce – zresztą właśnie to miasto wykorzystują często firmy badające rynek, żeby dowiedzieć się, co myśli przeciętny polski konsument. Nie ma więc sensu mówić: >Kocham Polskę, ale nie znoszę takich miejsc jak Siedlce<, bo Polska to właśnie takie Siedlce. Lubię, rzecz jasna, chodzić po krakowskich Plantach, ale robiłem to już setki razy. I naprawdę lubię spacerować po Siedlcach, zwiedzać kościoły, zaglądać do sklepów, podziwiać straszny pomnik Lecha Kaczyńskiego i pobliskie nagrobki” .
„Polska to właśnie takie Siedlce” – dobrze, że ktoś to wreszcie przyznał. Szczerze mówiąc, od dawna to podejrzewałem. Tylko nie bardzo wypadało mi to powiedzieć, bo nie mam dystansu, za bardzo od urodzenia siedlecki jestem.
Być może nie mylą się specjaliści od badań konsumenckich i Siedlce są reprezentatywną Polską w pigułce. Mielibyśmy ku temu historyczne analogie. Kiedy w minionych wiekach Polska zaczynała się ścieśniać, jej historia nie hula już po kresach, a przenosi się w nasze okolice – pod Maciejowice w 1794, pod Dębe Wielkie, Stoczek Łukowski i Iganie w 1831, do Węgrowa
i Sokołowa Podlaskiego w powstaniu styczniowym, na przedpola Warszawy w 1920 i pod Kock (a właściwie pod Wolę Gułowską, Adamów i Krzywdę) w 1939. To wszystko są nasze sprawy, miejscowe i bliskie. Jak lokalny pomnik Rawicza, jak skromny krzyż Pantaleona Potockiego.
„Polska to właśnie takie Siedlce” – to zdanie, wyrażające być może banalność, przeciętność lokalnej egzystencji, obejmuje zapewne także nasze zaśmiecone reklamami ulice, rozdeptane w pośpiechu trawniki, ulice po brzegi zastawione zbyt wielkimi samochodami, weekendowe tłumy w galerii handlowej oraz ludzi, którzy chodzą do kościoła niekoniecznie po to, by zwiedzać zabytkowe wnętrza.
A gdyby zebrać to razem? Spojrzeć na miasto z boku, krytycznie, ale bez złej woli i uprzedzeń? Dobre to czy złe miasto, te Siedlce, jak się tu żyje, jak mieszka? Siedlecka szklanka jest do połowy pusta czy do połowy pełna? Sam chciałbym to wiedzieć… Dlatego doceniam, gdy ktoś, jak Christian Davies, poświęci nam chwilę i spojrzy na nas z dystansu. Miał przecież do wyboru wiele innych pospolitych polskich miast.
