Adrian z „Big Brothera”

Wydawało się, że „Big Brother” to lamus. Tymczasem okazało się, że nie tylko kolejna edycja wzbudzała emocje, ale też wziął w niej udział i dotarł do finału młody łukowianin, uczestnik „Tygodnikowego” konkursu „Chłopak na zimę” – Adrian Nadolski.

Jak doszło do tego, że dobrze zapowiadający się literaturoznawca trafił do programu, który kojarzy się ze skandalistkami, takimi jak np. Frytka?

Impuls

On sam twierdzi, że był to impuls po przeczytaniu anonsu o naborze do reality-show w nowym wydaniu. Adrian wahał się jednak. – Pomyślałem, że zmienię coś w życiu. Jestem kreatywny i nie chodzę razem z masami ludzi, tylko z przodu, z boku, czasami pod prąd. Później doszły inne powody – wyjaśnia Adrian, przez swych zwolenników, koleżanki i kolegów zwany zdrobniale „Adi”.

Pierwszy casting Adi przeszedł pomyślnie. Podobnie kolejne. Atmosfera podczas nich panowała kiepska.
– Po półfinale byłem przekonany, że to koniec przygody z „Big Brotherem” i na wakacje znalazłem sobie pracę za granicą. Tuż przed złożeniem przeze mnie dokumentów na wyjazd, zadzwonił telefon. Poinformowano mnie, że doszedłem do finału. Tu pewna praca za granicą, a tam niepewny udział w telewizyjnym show… Jednak z pracy zrezygnowałem i w sierpniu pojechałem na kolejne eliminacje. Chociaż psycholodzy prześwietlali kandydatów, dając im do rozwiązywania masę testów, to było familiarnie. Ludzie byli tam już wyselekcjonowani i czułem się tak, jakbym był w wielkiej rodzinie showbiznesu. Później przekonałem się, że „show” i „biznes” jest, ale o rodzinie w takim miejscu nie ma co mówić. To niezłe bagienko. Ale o wszystkim w swoim czasie – bohater umiejętnie stopniuje napięcie.
Podczas spotkania nikomu nie zasugerowano, czy ma się spodziewać zaproszenia, czy jego telefon będzie milczał.

Telefon od Wielkiego Brata

Telefon Adriana zadzwonił 14 sierpnia. Kobieta, która telefonowała, stwierdziła: – Nie wiem, czy mam dla ciebie Adrianie dobrą czy złą wiadomość, ale od września zamieszkasz w Domu Wielkiego Brata.
– Gorączkowo myślałem, co pozałatwiać na miejscu, by móc dać się „zamknąć”. Musiałem z dnia na dzień zrezygnować z tego, co w moim życiu było ważne: komórka, Internet, używki, wypady na imprezy czy do muzeum. Zgodziłem się zamknąć swoje życie na kilkudziesięciu metrach kwadratowych. Bez okien, bez dostępu zewnętrznego świata, z poczuciem telewizyjnej inwigilacji. Zdecydowałem się, bo czułem, że właśnie nadszedł mój czas – mówi Adrian.
Pytam, czy lubi ryzykować. Adi odpowiada, że na jedną kartę stawiać nie lubi, lecz bez racjonalnego ryzyka nie ma życiowego postępu. Za przykład podaje przekładanie egzaminów na studiach, gdy kolidowały z występami. Adrian uważa się za niezłego studenta i wie, że zda później niż koledzy, ale zda. Ze studiów nie wyleci, a tego, co zdarzy się na wybiegu czy przed obiektywem, już się nie powtórzy. – Dopóki jest się młodym, dopóty z młodości trzeba korzystać. Niektórzy pilnie chodzą na zajęcia i nie przekładają egzaminów, wiodą studenckie życie, rzadko chodzą do kina, oglądają TV i zabawią się w miejscowej dyskotece. Ja staram się łączyć pasje z obowiązkami i nie czuję się z tego powodu… gorszym filologiem – mówi.

Cudowne wagary aż do finału

Najdłuższą z dotychczasowych nieobecności na uczelni zafundował sobie w związku z pobytem u Wielkiego Brata. Spędził tam 16 tygodni. Do Wrocławia, na którego przedmieściach znajdował się ten dom, pojechał 2 września. Finał był 16 grudnia. Z uczelni wziął dziekankę tylko na październik, bo sądził, że zabawi miesiąc, może dwa. Dotrwał do końca. – Dzięki umiejętnościom współżycia z ludźmi i dzięki szczerości, ale przede wszystkim dzięki telewidzom, którzy w głosowaniach nie chcieli mnie zwolnić z tego show przed czasem – mówi. – Ponieważ nie miałem kontaktu ze światem, sprawy na uczelni załatwiał mi Wielki Brat. Zero zmartwień o: pracę, pieniądze, sprawy bytowe. „Big Brothera” można by uznać za bajkową sielankę: ekskluzywne wyposażenie, konkursy na żywo, emitowane w TV, spotkania z gwiazdami estrady i filmu, miłe życie. Po tygodniu do kamer można się przyzwyczaić. Ale… Tak cudownie może by było stale, gdyby nie 12 współmieszkańców o różnych charakterach, tak dobranych, że konflikt był nieunikniony. Każdy z początku był miły, nie zamierzał się kłócić. Wielu widziało się w roli finalistów i nie planowało odpaść. Ludzie co innego mówili np. do mnie, a co innego do kamery. Fałsz, obłuda. Te zachowania i mechanizmy są wszędzie, ale dla potrzeb telewizyjnych zostały wyselekcjonowane i skupione jak promienie w soczewce. Producenci też wkręcali nas w różne sytuacje, kreując rzeczywistość, której uczestnicy mieli sprostać, bazując na doświadczeniu, wyobraźni bądź intuicji. Myślę, że mnie się udawało, bo byłem sobą. Poza jednym przypadkiem, gdy na zewnątrz pojawiły się insynuacje, że jestem gejem, że mam chłopaka. Wówczas nie wytrzymałem presji psychicznej. Po raz pierwszy w historii „Big Brothera” zaproponowano mi ochronę prawną. Planowano wynajęcie adwokata, by przed sądem dochodził należnych mi praw – wspomina Adrian.

Z dystansem do życia i skandali

Program dobiegł końca i ostatni mieszkańcy domu „odzyskali” pełnię wolności. Adrian Nadolski wraz
z bliskimi pojechał do domu. W Warszawie poszedł zrobić zakupy do centrum handlowego. Poznawał cenę sławy. Nie jest ona tak wysoka, jak myślał. Życzliwe uśmiechy ludzi, prośby o autografy, listy to dowody na to, że warto w życiu podejmować ryzyko.
Nadszedł styczeń. Sesja, egzaminy, nadrabianie zaległości. Adi wierzy, że się uda. Warto było przeżyć takie chwile? – Gdy jest wokół mnie szum, ktoś się ekscytuje, ja jestem spokojny. Nie oceniam pochopnie, zdania wyważam i mam dystans do wszystkiego. Tego nauczyły mnie te 3 miesiące u Wielkiego Brata. A kariera? Wiadomo było, że po studiach nie zostanę ani w Łukowie, ani w Siedlcach. Moje marzenia wymagają innego entourage’u. Przyszłość wiążę z reklamą i mediami. Chciałbym pracować jako prezenter telewizyjny. Udział w „Big Brotherze” wzmocnił mnie w świecie showbiznesu i to jest plus. Nie mam jednak zamiaru być skandalistą. Na razie na wspólne występy zaprosił mnie zespół Queens. Przygotowuję nagranie płyty z zespołem Eteksor z Łodzi – mówi Adrian.
– Czy wziąłbyś udział w kolejnej edycji „Big Brothera”? – pytam na koniec.
– Nie. Byłem, widziałem, zapamiętałem. Dwa razy nie wchodzę do tej samej rzeki – odpowiada Adrian z filmowym uśmiechem. 

Adrian Nadolski jest na V roku polonistyki na Akademii Podlaskiej. Jak twierdzi – kocha ten kierunek. Magistrem zamierza zostać już w czerwcu. Pod względem zawodowym – można rzec – jadł chleb z niejednego pieca. Przede wszystkim pracował jako model i fotomodel. Obsługiwał imprezy. Występował w ekskluzywnych salach, ale nieobce są mu również place budów, gdzie zajmował się wykańczaniem wnętrz. Obsługiwał solarium, był też zatrudniony w jednym ze sklepów spożywczych. Interesuje się literaturą, poezją – pisze wiersze, opowiadania. Lubi fotografie. Kolekcjonuje stare pocztówki i zdjęcia. Pływa, gra w siatkówkę i tańczy. Nie zamierza spędzić życia w cieple domowych pieleszy.