Radek odszedł

Ta wiadomość bardzo nas zasmuciła. Dwudziestoczteroletni Radek cierpiący na zanik mięśni zmarł kilka dni temu.

– Trudno mi się z tym pogodzić – płacze jego siostra Monika. – Był taki szczęśliwy. Przecież on zaczął nowe życie!

Nowe życie Radka było radosne i pełne nadziei dzięki naszym czytelnikom. Po opublikowaniu historii Moniki (reportaż „Bohaterka”), która samodzielnie opiekowała się chorą na zanik mięśni starszą siostrą (zmarła ona w listopadzie ubiegłego roku) oraz chorym na to samo nieuleczalne schorzenie bratem, otrzymaliśmy wiele telefonów i listów od Państwa. Nasi Czytelnicy zaangażowali się
w pomoc rodzeństwu. Dzięki wspaniałym ludziom Radek otrzymał komputer z dostępem do internetu. To był jego cały świat, gdy nie mógł w zimowe dni wyjeżdżać na spacery wózkiem. Ekran komputera był jego oknem na świat, pozwalał na kontakt z ludźmi, na zawieranie nowych znajomości, rozmowy. Wiosną miał też być wykonany podjazd w domu Moniki, by ułatwić wyprowadzanie Radka na spacery. Dyrektor Szpitala Wojewódzkiego zadbał o pobyt Radka na oddziale rehabilitacyjnym, by chłopak jak najdłużej zachował sprawność. Do redakcji przychodzili wspaniali ludzie, którzy wzruszeni losem rodzeństwa przekazywali skromne datki: „to na owoce dla Radka albo na lekarstwa”. Wszystkim Państwu ogromnie dziękujemy za te dary serca, bo przyniosły one Radkowi wiele szczęścia i nadziei. I takiej wiary, że nie jest sam wśród ludzi.

– Radek złapał jakąś infekcję. Przechodził ją bardzo ciężko, miał ponad czterdzieści stopni gorączki. Lekarz przepisał antybiotyk – opowiada Monika. Podawałam mu lek co cztery godziny. O pierwszej w nocy, gdy sprawdzałam, czy lek działa, gorączka nadal była wysoka. O trzeciej sam mnie obudził. Powiedział, że czuje się lepiej. Rozmawialiśmy, nawet trochę żartował. O czwartej wstałam, by podać mu znowu antybiotyk. Nie mogłam go obudzić.

Radek zmarł we śnie. Miał słabe serce. To prawdopodobnie ono nie wytrzymało choroby. Przestało bić. Monika zapamiętała jego pogodne oblicze podczas ich ostatniej rozmowy. Na razie sama funkcjonuje tylko dzięki silnym lekom uspokajającym.

– Dziękuję wszystkim, którzy sprawili, że ostatnie miesiące życia mojego brata były tak szczęśliwe. To, co nas spotkało ze strony ludzi, było piękne. Radek był bardzo dobrym, wrażliwym człowiekiem. Gdyby tylko mógł, przekazywałby to dobro dalej. Był jasnym promieniem w moim życiu. Nie spodziewałam się, że odejdzie tak szybko.

Nam też będzie brakowało pogodnego spojrzenia Radka. O swojej chorobie mówił z pokorą:

– Jestem jak kwiat, którego się nie podlewa. Z każdym dniem mogę robić mniej i mniej.

Gdy odszedł, pozostawił po sobie ogromną pustkę.