Ponad dwustu pięćdziesięciu rycerzy i dam dworu rozbiło w ostatni weekend białe namioty pod liwskim zamkiem. Na VI Turniej Rycerski o Pierścień Księżnej Anny przyjechali przedstawiciele 29 bractw rycerskich z całej Polski.
Jak co roku dopisała publiczność. W sobotę i niedzielę w Liwie każdy skrawek wolnego miejsca wykorzystywano jako miejsce parkingowe. Według wstępnych szacunków organizatorów, turniejowe zmagania obejrzało około 10 tys. widzów.
Nawet jeśli na placu chwilowo nic się nie działo, można było zajrzeć do jednego z licznych straganów, rozstawionych wokół podzamcza. Oprócz jadła i napitków, oferowano garnki, zabawki i rycerski rynsztunek.
Bach go mąką!
Najtłumniej było w sobotę wieczorem, gdy pod zamkiem rozgrywała się wielka bitwa z udziałem całego rycerstwa. Pod murami zamku stanęła – po raz pierwszy – drewniana machina oblężnicza, widowiskowo miotająca ładunki… z mąką. Polskie rycerstwo, wierne narodowej tradycji spod Grunwaldu, przeciągało rozpoczęcie walki. – Przepraszam za opóźnienie, rycerze dopiero się szykują – usprawiedliwiał ciężkozbrojnych narrator widowiska.
Pierwsi na placu stanęli łucznicy. Chwilę później zjawili się rycerze. Grobowym głosem narrator zaczął swą opowieść: – Działo się to Roku Pańskiego 1326. Mazowszem władał Trojden…
Kniaź Iwan uprowadził księżniczkę Joannę, przechadzającą się z dwórkami po łące. Po dobroci nie dało się załagodzić sporu. Starcie stało się nieuchronne. Rycerze spotkali się pośrodku pola…
– I runęli na siebie… – obrazowo zapowiadał narrator. Widząc, że na polu nic się nie dzieje, a szeregi ani drgnęły, dodał zaraz: – Choć początkowo rycerze nie rwali się do boju…
I runęli na siebie
W końcu się zaczęło. Wybuchły petardy, huknęły hakownice, strzały przeszyły powietrze. Machina miotała pociski, wzbudzające tumany białego pyłu. Odziane w stal szeregi rycerzy z krzykiem ruszyły na siebie. Szczęknęły miecze i topory. Zadudniły tarcze. Pole bitwy zasnuł niebieskawy obłok. Chwilę później z pobojowiska podnosili się „polegli”. Rycerze przegrupowali się, zbierając siły do kolejnego starcia.
Starcie powtórzono kilkukrotnie. Widzom jednak wciąż było mało. – Ej, co tak słabo? Miało być mordobicie… Za mało adrenaliny i testosteronu? – ironizował narrator malkontent.
– Proszę zwrócić uwagę, z jaką techniką rycerze się przewracają!
Dziedziniec liwskiego zamku widział już widowiska zagrane z większym zaangażowaniem. Tym razem rycerze najwidoczniej nie mieli zamiaru tracić sił w inscenizowanych walkach. Bojowy impet zachowano na rycerskie konkurencje. Zresztą nie wszystko było pozorowane. W czasie pojedynku jeden miecz jednak pękł. Przeciwnik zachował się rycersko i poczekał, aż rywalowi przyniosą nowy oręż.
Kto padł, nie wstaje
O tym, jak morderczo mogą wyglądać rycerskie bitwy, mogli przekonać się ci, którzy przyjechali do Liwa w niedzielne popołudnie, gdy na podzamczu rozgrywano bohurt, czyli walki pięcioosobowych drużyn rycerskich. Mieczami i toporami tłuczono się w hełmy i zbroje ile sił, póki przeciwnik nie został obalony na ziemię.
Tu ani adrenaliny, ani testosteronu nie brakowało. W pewnym momencie wydawało się, że dwaj rycerze, niczym krewcy hokeiści, zdejmą rękawice i przejdą do walki na pięści. Sędziom udało się jednak załagodzić spór. Parę razy po starciu trzeba było sięgnąć do podręcznej apteczki. Szczęśliwie, obrażenia nie okazały się poważne. Wszyscy pokonani wstali
o własnych siłach.
Bohurt rozpoczął się od wzniosłego i wzruszającego momentu. Gdy z głośników zabrzmiała „Bogurodzica”, rycerze przyklękli. Aż ciarki przechodziły po krzyżu.
