Dom Opieki dla Osób z Chorobą Alzheimera w Ptaszkach ma powody do wielkiej radości. Prowadzące go Stowarzyszenie Pomocy osobom z Chorobą Alzheimera otrzymało wyróżnienie w konkursie na Najlepszą Inicjatywę Obywatelską Pro Publico Bono!
rzecz potrzebujących i dawali przykład innym – stwierdziła ze wzruszeniem przedstawicielka kapituły nagrody, która przyjechała z Krakowa, by wręczyć dyplom szefowej Stowarzyszenia, dr Krystynie Jałyńskiej-Kwiatkowskiej. – To najpiękniejsza rzecz: działać i pomagać innym, dawać im miłość i bezpieczeństwo. Stowarzyszenie buduje właśnie drugi dom dla osób z chorobą Alzheimera.
Dom w Ptaszkach był i nadal jest jedynym domem całodobowej opieki nad osobami z tą nieuleczalną chorobą. Teraz powstanie drugi – w Kukawkach w gminie Przesmyki. Wójt Andrzej Skolimowski oraz sekretarz gminy Barbara Leśniczuk zostali nawet honorowymi członkami Stowarzyszenia. – Nie wyobrażam sobie, by było inaczej. Władze gminy tak bardzo zaangażowały się w budowę tego domu, otrzymujemy od nich pomoc, wsparcie i niedaleki jest już finał budowy – mówi dr Jałyńska-Kwiatkowska. Nowy dom powstanie w budynku dawnej szkoły. Prace są tak zaawansowane, że do zrobienia pozostały już tylko roboty wykończeniowe w środku budynku. Z okazji Światowego Dnia Choroby Alzheimera, wójt Andrzej Skolimowski przywiózł ze sobą nie lada prezent – była to deklaracja zorganizowania i budowy przepięknego ogrodu wokół placówki. O chorobie Alzheimera zawsze jest głośno przy okazji informacji, kto sławny zapadł na nią. Na co dzień niewiele się o niej mówi, mimo iż coraz większy procent ludzi dotyka bezpośrednio. W początkowym stadium nie daje jasnych i łatwych do zdiagnozowania objawów. Kłopoty z zapamiętywaniem i zapominaniem, zmęczenie, rozdrażnienie, apatia, depresja… Mało kto od razu skojarzy te symptomy z okrutną diagnozą. Drugie stadium jest już bardziej niepokojące, ale łatwiejsze do rozpoznania: jawne zaburzenia pamięci, problemy z rozpoznaniem członków rodziny, znajomych, trudności w wykonywaniu najprostszych czynności dnia codziennego. Pogarszający się stan psychiczny powoduje pobudzenie, a niekiedy agresję w stosunku do opiekunów. Pojawia się brak kontroli nad potrzebami fizjologicznymi. Ostatnie stadium choroby charakteryzuje się zupełnym brakiem samodzielności. Chorego trzeba myć, karmić, ubierać. Wymaga on nieustannej opieki. Dlatego chorobę Alzheimera nazywa się czasem chorobą całej rodziny. W Polsce, mocno rodzinnej i tradycyjnej, oddanie chorego do specjalistycznego zakładu opiekuńczego bywa postrzegane jako coś nagannego. Tymczasem trudno o bardziej błędne podejście. – Na szczęście ta świadomość się zmienia. Chory wymaga fachowej, całodobowej opieki. Pozostawianie go w domu odbywa się z krzywdą jego i pozostałej rodziny. Jest to opieka non stop, bardzo absorbująca i wyczerpująca. Często odbywa się to kosztem innych domowników – mówi dr Krystyna Jałyńska-Kwiatkowska. W jej placówce chorzy dłużej zachowują sprawność, mają tu zapewnioną domową atmosferę. Opiekunowie spędzający tu z chorymi dużo czasu potrafią zrozumieć i odczytać ich potrzeby z wyrazu oczu, mruknięć (wielu chorych już nie mówi), grymasu twarzy. Pacjenci do końca ćwiczą i walczą o sprawność manualną. Bywa, że osoby nie mówiące od dawna, wyraźnie i trafnie nazwą jakąś rzecz lub okoliczność po imieniu. O chorobie nadal nie wie się wszystkiego, nie wiadomo, jakie są przyczyny jej występowania. Dla rodzin jest ona zawsze dramatem. Bywa, że chorzy gubią się, nie potrafią wrócić do domu. W takich przypadkach pomagają drobne gadżety, takie jak „smycze” lub wodoodporne plakietki z nazwiskiem chorego, adresem i telefonem opiekuna. Pojawiły się już portale internetowe szczegółowo informujące o wszystkim, co ma związek z chorobą i związanymi z nią problemami (np. www.ChorobaAlzheimera.pl). 21 września był Światowym Dniem Choroby Alzheimera.
