Dziś w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych dwóch łukowskich strażaków otrzymało z rąk ministra Bartłomieja Sienkiewicza Krzyże Zasługi za Dzielność. Odznaczenie za uratowanie życia podczas pożaru mieszkańcowi Trzebieszowa odebrali st. sekc. Łukasz Zemło oraz sekc. Mirosław Leszkowicz.
Tragiczne wydarzenia, których miłym epilogiem była dzisiejsza uroczystość w gmachu MSW w Warszawie, rozegrały się 31 stycznia tego roku. Tego dnia zaalarmowano łukowskich strażaków o pożarze murowanej obory w Trzebieszowie Kolonii. Na dworze było -9 °C i wiał porwisty wiatr. Zamarzały strażackie wozy bojowe. Do gaszenia ognia skierowano 4 zastępy strażaków – z OSP i PSP z Łukowa. Na miejscu okazało się, że w silnie zadymionym i ogarniętym pożarem pomieszczeniu może znajdować się właściciel gospodarstwa.
W celu przeszukania pomieszczenia weszli do niego dwaj odznaczani dziś strażacy. Byli oczywiście odpowiednio zabezpieczeni. Pracowali w aparatach oddechowych. W zakamarkach obory odnaleźli na pół przytomnego, częściowo poparzonego rolnika. Mężczyzna został przez strażaków wyprowadzony bezpiecznie z płonącej obory.
Na tym akcja dwóch łukowskich strażaków się nie zakończyła. Po przekazaniu rolnika ratownikom z karetki pogotowia obaj wrócili do obory, by wyprowadzić z niej bydło, które dostrzegli penetrując wcześniej jej wnętrze. Dzięki ich poświęceniu wszystkie zwierzęta zostały z obory wyprowadzone.
Gdyby nie postawa Ł. Zemły i M. Leszkowicza właściciel gospodarstwa zginąłby w płonącej oborze. W chwili odnalezienia przez strażaków tracił przytomność zatruty gazami spalinowymi powstałymi podczas pożaru.
Oprócz bohaterskich łukowskich strażaków identyczne odznaczenia otrzymało dzisiaj jeszcze 16 funkcjonariuszy policji i straży pożarnej, którzy podobnie mieli na swym koncie uratowanie ludzkiego życia w wypadkach i pożarach. Krzyż Zasługi za Dzielność jest jednym z najwyższych odznaczeń, jakie obywatele – pracujący w służbach mundurowych moga otrzymać w czasie pokoju. Ustanowił je w 1928 r. prezydent RP, Ignacy Mościcki. Przed wojną jego przyznanie wiązało się z wypłacaniem raz w roku specjalnej pensji, wynoszącej 200 ówczesnych złotych. Dziś jest to odznaczenie o charakterze honorowym. (pgl)
Ludzie honoru nie przyjmą.