Puszcza nam zaszumi

Gdy z koncem grudnia 1998 roku zlikwidowano województwo siedleckie, wielu mialo nadzieje, ze region mimo wszystko nie podupadnie. Mialy go przed degradacja powstrzymywac pieniadze z „centrali” specjalnie przyznane tym regionom, które wymazywano
z mapy administracyjnej kraju. Mialy byc wprowadzone specjalne programy lagodzace skutki likwidacji róznych instytucji wojewódzkich.
Okazalo sie, ze byly to mrzonki. Dane demograficzne bezlitosnie chloszcza biczem rzeczywistosci, demaskujac to, na temat czego wladze, czy to lokalne, czy krajowe na co dzien wola publicznie nie wypowiadac sie.
Pierwsze, co sie nam kojarzy z pojeciem demografia, to dane o liczbie mieszkanców. Spójrzmy wiec na te liczby. W 1979 r. województwo siedleckie liczylo 613.400 mieszkanców. Pózniej z roku na rok ludzi w województwie przybywalo (1980 r. – 616.300, 1988 r. – 647.300), co wiazalo sie z rozwojem przemyslu, szkolnictwa ponadpodstawowego i wyzszego, a takze z rozwojem calej sfery obslugi socjalnej i uslug. Co do dostepnosci uslug, a przede wszystkim ich poziomu mozna dyskutowac, ale wszyscy, którzy wspominaja tamte czasy z nostalgia, pewnie wspomna rozbudowany socjal.
Az nadszedl rok 1989 ze zmianami systemu politycznego i gospodarczego. Wiele zakladów niewydolnych ekonomicznie przestalo dzialac, ale tez pojawila sie niezle juz dzialajaca sfera uslug. Przestalismy narzekac na handel. Pojawila sie jednak zmora bezrobocia i coraz trudniej bylo utrzymywac sie z pracy na roli. Statusu chlopo-robotników tez nikt juz nie chcial tolerowac. Wyjazdy w poszukiwaniu pracy, najczesciej
w okolice Warszawy, ale takze na Wybrzeze czy do Wielkopolski, staly sie coraz bardziej popularne. Prawdziwy exodus za praca obserwujemy od chwili likwidacji województwa siedleckiego. Swiadczy o tym liczba mieszkanców powiatów, takich jak: losicki, sokolowski i wegrowski, gdzie od 1999 r. stale ubywa mieszkanców (ujemny przyrost naturalny i ujemne saldo migracji). Zmniejszajaca sie liczbe ludnosci w pózniejszych latach zarejestrowano równiez w powiatach lukowskim, garwolinskim i minskim, który
w koncówce lat 90. wyrósl na pokazna sypialnie Warszawy i pod wzgledem liczby mieszkanców preznie pial sie w góre, oraz
– od 2002 r. – w siedleckim. Rejestrowany tam w ostatnich latach ujemny przyrost naturalny i ujemne saldo migracji odzwierciedlaja niewesola rzeczywistosc: mlodzi
w wieku produkcyjnym wyjezdzaja do szkól lub do pracy do wiekszych miast i nie wracaja w rodzinne strony. Spoleczenstwo starzeje sie. Z danych WUS Oddzial w Siedlcach oraz WUS w Lublinie wynika, iz w latach 1990-2003 zmniejszyla sie liczba ludnosci w wieku 30-59 lat, natomiast sukcesywnie wzrasta liczba mieszkanców
w przedziale wiekowym 60-74 lata. Zmniejsza sie tez liczba dzieci w wieku 5-9 lat.
Starzejace sie spoleczenstwo, to mniejsze dochody, wieksze zapotrzebowanie na porady lekarskie i uslugi medyczne, wiecej emerytów, których musza utrzymywac grupy pracujace. Ale jest w tych statystykach cos pocieszajacego: wiecej ludzi starszych, to wiecej wolnych miejsc pracy i mniejsze bezrobocie.
Prognozy demograficzne zakladaja, iz sytuacja na Mazowszu zacznie sie zmieniac juz od 2005 r., gdy bedzie przybywalo dzieci, ale liczba emerytów niekoniecznie sie zmniejszy. Na Lubelszczyznie natomiast liczba dzieci bedzie ponoc malala, ale za to bedzie ubywac takze emerytów. Moze ten fragment Polski faktycznie w przyszlosci zostanie zalesiony, jak projektowali niegdys specjalisci w stolicy Unii Europejskiej?

Raport na temat demografii w dzisiejszym papierowym wydaniu „TS”.