Prezentujemy najnowszy felieton Dariusza Kuziaka.
Żniwny kompot z wiśni
Zbyt młody, by wywiązać snopki i żniwować jak inni – wyznaczono mi z łaski pomniejszą rolę dostawcy napojów. Obowiązki mam proste: po pierwsze nie wpaść pod kosiarkę (bo może obciąć nóżki), po drugie – jeśli ktoś zawoła, mam przynieść mu bańkę z wiśniowym kompotem.
Żniwa są wielkie. A i robotników niemało. Pełno na polu wujków, cioć, braci i sióstr wujecznych i ciotecznych. Żniwa to wspólna sprawa. Drepczę po rżysku, pobrzękując przykrywką, bańką i przywiązanym do niej kubkiem. Kubek jest biały, a bańka niebieska. Jedno i drugie poobijane. Emalia obtłuczona do żywego metalu z obwódką rdzy. W domu przykro patrzeć. Ale na pole się nada.
Kiedy bańka jest pusta i na dnie widać tylko rozgotowane blade wiśnie, trzeba kogoś zawołać. Żeby nalał świeżego kompotu z tej wielkiej bańki z takim dziwnym zamknięciem, która stoi w cieniu pod wozem. Pić się chce. To jest właśnie ta pora roku, kiedy jest najbardziej gorąco. I ta najbardziej gorąca pora dnia.
Jeszcze rok, dwa i dostanę, pod okiem siostry Bożenki, własny kawałek żniwnego pola. Będę robił pasy i wiązał snopki. A potem, ho, ho… może nawet siądę na kosiarkę. Będę powoził parą siwków. Albo zagarniał zboże tymi dziwnymi pochyłymi grabiami, które są tylko od tego, żeby nimi zboże zagarniać.
Pasy trzeba robić mocne, a snopki wiązać solidnie. Bo jak Krzyśkowi czy Mirkowi rozwiąże się snopek, to nic. Poprawi się i będzie dobrze. Ale jak takiemu miastowemu jak ja snopek się rozwiąże, to śmiech jest na całe pole. Albo i na całą wieś. Ale to się wydarzy – albo nie wydarzy, jeśli będę dobrze wiązał – dopiero za parę lat.
Na razie noszę bańkę z wiśniowym kompotem. Nie jest to zajęcie poważne i nie wiążę z nim planów na przyszłość. Chciałem zostać traktorzystą, ale jeszcze się zastanawiam. Swoje wiem. Już prawie zgaduję, ile razy trzeba będzie obrócić kosiarką, by zżąć całe pole. Z każdym przejazdem skrawek zboża robi się coraz cieńszy i przybywa rżyska za nami. I o to też trzeba się martwić – żeby bańka nie została za daleko.
Nie wiem, kiedy zaczęły się żniwa ani kiedy się skończą. Zmieniają się tylko pola. Kosimy na Biardzkim, na Rudzie, pod Kotem, na Ogrodzie, na Wólce i na Kolonii… Jest też takie jedno nieduże poletko wśród domów, gdzie wiśnie rosną tuż za płotem. I można je zrywać. Na ten kompot, który wypijemy jutro.
No i oczywiście są te dwa pola najbliżej, do których znam już drogę – za stodołą i za szkołą. Stamtąd można łatwo pobiec do domu, do babci. Ale nie pobiegnę. Mam obowiązki. Noszę bańkę z kompotem.
Żniwny kompot jest chłodny, cierpki i słodki. Z tych wiśni, które rosły, wysokie i cienkie, między domem a oborą. Zboża na polu coraz mniej, a bańka coraz bardziej pusta. Na jutro babcia ugotuje nowy.
Nie trzeba wyjaśniać, że wszystko to działo się dawno, dawno temu… Pod Siedlcami – w Wiśniewie.
DARIUSZ KUZIAK
Miło poczytać takie dziecięce doświadczenia,
choć gdy zacząłem czytać spodziewałem się,
że to będzie wspomnienie Kaczyńskiego albo Morawieckiego – widać można bez polityki ocieplać wizerunek Redaktorze.
I patrz pan.
kiedyś ludzie wszystko ręcznie robili. Od rana do nocy.
I jakoś się opłaciło ,jakoś czas na wszystko mieli,
A dziś ?
Jak nie masz tysięcy hektarów czy sztuk bydła lub świń to nikła opłacalność.
Beztroskie lata… Ech, aż się łezka w oku kręci.
A dzisiaj przyjedzie kombajn, wykosi bez wysiłku rolnika.
Jest tylko mała różnica, kiedyś to się opłacało a dzisiaj żyto w skupie po 500zł za tonę a rok temu było po 1200zł.
Wszystkim się opłaca tylko nie rolnikowi. Chleb i pieczywo podrożało, mąka podrożała, nawozy i środki do produkcji których używa rolnik podrożały a żyto do wypieku chleba staniało!!!
Jak to racjonalnie wyjaśnić?
Do jeszcze rolnik.
Jak chcesz na budowę to zapraszam.
Praca po 12-14 godzin, ale to chyba nie problem, do tylu godzin ciężkiej pracy jesteś przyzwyczajony.