Zbliża się koniec roku, więc czas na podsumowania. Za Tobą kolejny fantastyczny sezon.
– Jestem bardzo zadowolona! Z czterech najważniejszych imprez przywiozłam cztery medale. Zdobyłam tytuły wicemistrzyni świata i Europy do lat 23, wygrałam seniorskie i młodzieżowe mistrzostwa Polski. Wszystko, co sobie założyłam na ten sezon, udało się spełnić. Ciężka praca przyniosła efekty.
Który z tych sukcesów było najtrudniej osiągnąć?
– Myślę, że ten ostatni, czyli srebrny medal mistrzostw świata w Hiszpanii. To była największa z tegorocznych imprez, rywalki też były najtrudniejsze.
Skonfrontowałaś się z zawodniczkami praktycznie z całego świata.
– Pierwszą walkę mogę uznać za rozgrzewkę. O reprezentantce Angoli nic nie wiedziałam. Próbowaliśmyz trenerem wyszukać jakieś jej pojedynki, żeby dobrać odpowiednią taktykę, ale się nie udało. Trzeba więc było robić swoje. To wystarczyło, żeby szybko wygrać. Następnej rywalki, Amerykanki, trochę się obawiałam. Wiedziałam, że to wymagająca przeciwniczka. Podczas pojedynku musiałam być bardzo skupiona i uważna. To była trudna przeprawa, ale zakończona moim zwycięstwem 9:6. Później zmierzyłam się z reprezentantką Kazachstanu. Walczyłam już z nią w przeszłości i wygrałam zdecydowanie. To pozwoliło mi podejść ze spokojem do pojedynku. Zimna głowa pomogła w awansie do finału. W nim przyszło mi się spotkać z utytułowaną Japonką. Zawodniczki z tego kraju są specyficzne. Walczy się z nimi niezwykle ciężko. Są szybkie i zwinne. Przegrałam, ale mam nadzieję, że gdy jeszcze trochę popracuję i nabiorę więcej doświadczenia,będą mogła z takimi przeciwniczkami mierzyć się jak równy z równym.
Medalem mistrzostw świata pięknie pożegnałaś się z kategorią młodzieżowca.
– Pierwszy rok startów w kategorii do lat 23 wypadł mi całkowicie z powodu pandemii. W drugim zdobyłam wicemistrza Europy i zajęłam piąte miejsce na świecie. Teraz przywiozłam srebrne medale z obu imprez. To dla mnie bardzo ważne, bo pokazuje, jaki postęp zrobiłam.
Wchodzisz w wiek seniora. Czyli czeka Cię rywalizacja z najlepszymi z najlepszych. Czujesz się gotowa na to wyzwanie?
– Zdaję sobie sprawę, że będzie trudno. Tym bardziej, że przyszły sezon to rok kwalifikacji olimpijskich, a wyjazd na igrzyska jest moim marzeniem. W kategorii wagowej, w której startuję, mamy w Polsce bardzo dobre zawodniczki. Nie będziełatwo je pokonać, ale dam z siebie wszystko. Przygotowywano mnie do starć z seniorkami, wysyłając na zgrupowania i międzynarodowe
turnieje. Miałam podczas nich okazję walczyć z dużo bardziej doświadczonymi zapaśniczkami i wiem, że to jest przepaść. Myślę, że te przetarcia bardzo dużo mi dały. Jak zdrowie dopisze, i przepracuję czas przygotowań tak ciężko, jak planuję, będę biła się o najwyższe cele.
Masz teraz trochę czasu, żeby odpocząć?
– Nie bardzo. W listopadzie mam obóz we Francji, w grudniu wyjeżdżamy w góry. Tam będziemy trenować bez maty nad siłą i wytrzymałością. Powdycham też trochę świeżego powietrza.
A kiedy wakacje?
– Już zapomniałam, co to znaczy (śmiech). Na pewno w święta trochę zwolnię.
Rok 2023 będzie dla Patrycji Gil…
– Jeszcze nie ma kalendarza imprez, ale najważniejsze będą mistrzostwa Polski. Czeka mnie rywalizacja z naprawdę mocnymi dziewczynami. Wszystkie są medalistkami światowych imprez. Mam kogo gonić i to dla mnie największa motywacja.
