Dlaczego moja żona zmarła?

Ewa Sobiech zmarła. Od tamtej chwili minęło prawie półtora roku, a jej mąż nadal nie wie, kto przyczynił się do tego, że zaledwie 58-letnia kobieta straciła życie. Bo to, że ktoś za śmierć Ewy odpowiada, jest dla zrozpaczonego wdowca pewne.

Do domu państwa Sobiechów z Ośrodka Zdrowia samochodem można przejechać w kilka minut. Pogotowie wezwane o godz. 9.36, dotarło o… ? Odpowiedź na to pytanie Leszek Sobiech interpretuje na niekorzyść pogotowia. Z jednych dokumentów przygotowanych przez ratowników wynika, że karetka przybyła na miejsce po 6 minutach od wezwania, z innych – że po 11. Z rejestratora nagrań wynika, że ratownicy nie mogli być u Sobiechów po 6 minutach od wezwania. L. Sobiech jeszcze o godz. 9.46 telefonował na numer 112, domagając się szybkiego przyjazdu pogotowia do żony, która już straciła przytomność.

On mówił – żona umiera, oni napisali – atak duszności
Ewa Sobiech przewlekle chorowała na astmę. Była pod kontrolą lekarza, zażywała leki, wydawało się, że z chorobą dawała sobie radę. A jednak pewnego majowego dnia (2012 r.) dostała ataku duszności. Był wyjątkowo silny. Leki nie działały. Mąż kobiety starał się jej pomóc. Podawał lekarstwa, wodę. Gdy nic nie pomagało i jego żona zaczęła się dusić, wezwał pogotowie.
Niejasności, które mąż zmarłej odbiera jako mataczenie, dotyczą też opisu przebiegu zdarzeń podczas przejazdu karetki spod budynku Ośrodka Zdrowia pod dom Sobiechów. Pielęgniarka Barbara S. twierdzi, że karetka jechała z włączonymi sygnałami dźwiękowymi i świetlnymi. Kierowca Janusz Ż., który prowadził karetkę, mówi natomiast, że sygnały te nie były włączone (nie słyszał ich też L. Sobiech, ratujący w domu żonę). Ratownicy Paweł R. i Barbara S., stwierdzili, że stan pacjentki „był inny niż w zgłoszeniu”. Był tak poważny, że ostatecznie zdecydowali się wezwać na pomoc drugi zespół z lekarzem. A jakie było zgłoszenie?

– Ja zgłaszałem, że żona umiera, lecz w dyspozycji przekazanej ratownikom była mowa jedynie o ataku duszności – mówi L. Sobiech. – Żądałem, by prokurator sprawdził wszystkie niejasności.
Mąż pani Ewy dodaje: – Chciałem, żeby sprzecznie zeznających ratowników poddać badaniom na wariografie i żeby przeanalizować dane moich zgłoszeń telefonicznych oraz informacji przekazywanych załodze karetki z dyspozytorni pogotowia. Prosiłem też w prokuraturze, żeby skontrolować zapisy GPS, aby ustalić czas i drogę przejazdu pierwszej karetki pod mój dom. 

Zbolały mąż,  prokuratorski szkodnik
Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa L. Sobiech złożył do Prokuratury Rejonowej w Łukowie 7 dni po zgonie żony. Zaproponował niezbędne, jego zdaniem, czynności śledcze, które powinny zostać wykonane. Prokurator zdecydował się tylko skontrolować nagrania rozmów wzywającego pogotowie z dyżurnym Komendy Powiatowej Policji w Łukowie, odbierającym telefony alarmowe 112. Przesłuchano też nagrania rozmów dyżurnego policjanta i dyspozytora pogotowia z Białej Podlaskiej. O zapisy SMS-ów przesyłanych na służbowy telefon zespołu pierwszej karetki prokurator nie wystąpił. Nie skontrolował też GPS-a z karetki, bo… karetka, która zwykle jest w Stoczku, zepsuła się i zamiast niej była inna – bez GPS-a. Czemu w takim razie miesiąc wcześniej zastępca dyrektora ds. medycznych SP ZOZ w Łukowie, Mariusz Furlepa informował, że wszystkie karetki takie urządzenia posiadają?
W sytuacji, gdy nie można skontrolować GPS-a z karetki, bardzo pomocne byłyby informacje zarejestrowane przez stacje bazowe (BTS) operatorów telefonii komórkowej. Na ich podstawie można z dużą dokładnością określić położenie abonentów telefonicznych. Wniosek L. Sobiecha, aby ustalić numery telefonów załogi pierwszej z wzywanych na pomoc karetek oraz rejestry logowania się tych telefonów na BTS-y, prokurator oddalił. Uznał, że „okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla sprawy”.
Badania prawdomówności ratowników na wariografie prokurator nie zarządził. L. Sobiechowi wytłumaczył, że nie ma potrzeby. Mężczyzna poszukujący przyczyn śmierci żony całkowicie stracił do niego zaufanie. – Ja już nie wiem, czy prokuratorowi chodzi o wyjaśnienie sprawy, czy o jej tuszowanie – stwierdził. – Na początku lipca tego roku napisałem pismo do Prokuratury Okręgowej w Lublinie, prosząc o objęcie śledztwa nadzorem. Prośbę tę uwzględniono.

Na cenzurowanym – lekarka zamiast ratowników
Śledztwo w sprawie narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia przez nieterminowe przybycie karetki pogotowia do Ewy Sobiech i inne, późniejsze zaniedbania medyczne, dobiega końca. W czasie jego trwania zmieniono prawną kwalifikację czynu. Początkowo sprawdzano, czy sugerowane opóźnienie przyjazdu ratowników miało rzeczywiście miejsce i czy pomoc opóźniona o kilka, kilkanaście minut nie doprowadziła do nieodwracalnych zmian mózgowych u nieprzytomnej pacjentki. Po analizie kilku ekspertyz biegłych lekarzy z zakresu medycyny sądowej i medycyny ratunkowej, prokurator Tadeusz Szcześniak odstąpił od wyjaśniania wątku opóźnionego przyjazdu pierwszej karetki, a zaczął wyjaśniać działania Wioletty M.S., lekarki z drugiej karetki, którą Ewę Sobiech transportowano ze Stoczka do łukowskiego szpitala. W jednej z ekspertyz biegli wskazali, że do kłopotów zdrowotnych pacjentki mogło przyczynić się to, że lekarka nie podłączyła jej do znajdującego się w „erce” respiratora. Zarzut nie był poparty analizą parametrów życiowych pacjentki. A te były o wiele gorsze, kiedy przyjechała pierwsza karetka. Zarzut nieużycia respiratora można by więc postawić również jej załodze. Ratownicy medyczni są uprawnieni do stosowania tego urządzenia i było ono na wyposażeniu ich karetki. Biegli tego wątku nie rozpatrzyli szczegółowo.
Dr n. med. Wioletta M.S. nie zostawiła suchej nitki na ekspertyzie dotyczącej jej działań ratowniczych. Wskazała na wiele błędnych konkluzji, na podstawie których ją zaczęto obwiniać o śmierć Ewy Sobiech. 
W piśmie do prokuratury podkreśliła, że to ratownicy z pierwszej karetki, po stwierdzeniu bardzo ciężkiego stanu chorej, przez 17-19 minut zwlekali z wezwaniem pomocy lekarskiej! Wydłużyło to czas dotarcia pacjentki do szpitala o 45 minut! W efekcie minęła tzw. złota godzina, po której działania lecznicze u pacjentów po nagłym zatrzymaniu krążenia dobrze już raczej nie rokują.

Równocześnie lekarka wyraźnie podkreśla, że ratownicy uchronili Ewę Sobiech przed szybkim zgonem. Gdyby nie ich działania, przywracające kobiecie funkcje życiowe, w chwili przyjazdu drugiej karetki kobieta by już nie żyła. Ale już na SOR w Łukowie dostrzeżono, że pacjentka zachłysnęła się treścią pokarmową. 
Z dokumentacji medycznej wynika, że zespół drugiej karetki ponownie stosował odsysanie dróg oddechowych.
Wioletta M.S. przeanalizowała dokumentację medyczną z późniejszego leczenia szpitalnego Ewy Sobiech. Zauważyła, że lekarze podejrzewali możliwość zatrucia poprzez przedawkowanie leków na astmę. Jednak podczas pobytu pacjentki na OIOM-ie, a następnie na Oddziale Wewnętrznym łukowskiego szpitala nie przeprowadzono badań toksykologicznych. Po śmierci nie przeprowadzono sekcji zwłok. Z tego względu nie ustalono faktycznej przyczyny zgonu kobiety.
Pismo dr n. med. Wioletty M.S., skierowane do łukowskiej prokuratury, zakończone stwierdzeniem, że postępowanie prokuratorskie jest obarczone licznymi brakami, skłoniło prokuratora T. Szcześniaka do skierowania do biegłych dodatkowych pytań. Po zdarzeniu w łukowskim Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej były prowadzone wewnętrzne kontrole.
– Przesłuchano wszystkich świadków. Mamy dokumentację obrazującą działania służb medycznych od momentu wezwania pogotowia, aż do chwili zgonu pacjentki. Mamy ekspertyzy biegłych – wyjaśnia Jolanta Niewęgłowska, łukowska prokurator rejonowa. – Prokurator prowadzący śledztwo przedstawił lekarce zarzut nieumyślnego narażenia życia pacjentki. Nadal są analizowane zebrane materiały dowodowe. Zapoznajemy się z wynikami kontroli przeprowadzonych w SP ZOZ. Ostateczne decyzje mogą zapaść w ciągu najbliższego miesiąca. Trudno jednoznacznie stwierdzić, z jakiej przyczyny chora zmarła. Sekcja zwłok nie była wykonywana. Pewne czynności śledcze można przeprowadzić nawet po pogrzebie, lecz nie było wniosku o ekshumację zmarłej kobiety.
—

Leszek Sobiech widział kiedyś, jak ratownicy z karetki pogotowia stacjonującego przy Ośrodku Zdrowia w Stoczku Łukowskim robią na dyżurze zakupy w miejscowych marketach. Nie wierzy w wyjaśnienia ratowników, że pierwsza karetka, wezwana na pomoc do jego żony Ewy, nieco ponadpółkilometrową odległość z Ośrodka Zdrowia pokonywała przez kilkanaście minut, przejeżdżając przy tym aż 2 kilometry. Dlatego tak dla niego istotne jest ustalenie faktycznej trasy przejazdu pogotowia.