Diany na łowach

Blisko trzydzieści pań należy do kół łowieckich zrzeszonych w okręgu siedleckim.
I nie są wcale traktowane przez myśliwych jak maskotki. Gdzież by się tam dały!
Polują na zwierzynę, startują w zawodach strzeleckich, uczestniczą w pracach na terenie obwodu
łowieckiego i nader chętnie włączają się w edukację proekologiczną oraz pracę z młodzieżą.

– Panie są jak najbardziej mile widziane w naszych szeregach! – zapewnia Adam Wróblewski, urzędujący członek Zarządu Okręgowego PZŁ w Siedlcach.
Kobieta ze strzelbą i licencją myśliwego nie jest już ewenementem, zaś środowisko myśliwych dawno stało się otwarte na płeć piękną.
– Mamy w szeregach zarówno doświadczone seniorki, jak też młodziutkie kandydatki, które z zapałem włączają się w pracę kół terenowych. Panie na polowaniach to wcale nie duch współczesności. Kobiety udawały się na łowy od dawien dawna – przekonuje Adam Stępniak, prezes siedleckiego okręgu PZŁ.

Diany spotkamy między innymi w kołach: z Adamowa, Bojmia, Mińska Mazowieckiego i oczywiście z Siedlec.
Co kobiety wnoszą w myśliwską brać?
– Łagodzą obyczaje… – z uśmiechem mówi Adam Stępniak. – Są nieocenione w pracy edukacyjnej z młodzieżą, konsekwentne i sumienne w działaniach  – dodaje z uznaniem.

Pasja po tatusiu
Co kobiety ciągnie do myślistwa? Większość z nich złapała bakcyla w rodzinnym domu. Przejęły pasję po dziadku lub po ojcu. Wyrosły w domach głęboko przesiąkniętych tradycjami łowieckimi.
Tak było z Magdaleną Królak
z Mińska Mazowieckiego. Poluje w tym samym kole, co jej dziadek i ojciec. U niej zaczęło się od towarzyszenia panom podczas polowań i uroczystości. Jechała z aparatem, aby na łonie przyrody naładować akumulatory, ukoić nerwy, dotlenić organizm. Aż dała się uwieść pasji. Dziś bez emocji na polowaniu, bez obowiązków w obwodzie łowieckim, bez spotkań z młodzieżą nie wyobraża sobie swojego życia. W lesie odreagowuje stresy i specyficzne zmęczenie intelektualną pracą za biurkiem.
– Gdy przychodzi wolny weekend, ciągnie mnie do lasu, w pole… – przyznaje pani Magda.
Przez mężczyzn czuje się traktowana normalnie, bez taryfy ulgowej, bez zbędnej kurtuazji, ale też bez przewrażliwionej, męskiej ambicji.
– Koledzy nigdy nie usiłowali udowadniać mi, że są lepsi, że  w czyś im nie dorównam. Czuję się traktowana po partnersku. Inaczej by mnie tu nie było – śmieje się pani Magda. 
Tylko czasem podczas zawodów strzeleckich lub spotkań w większym gronie czuje na sobie czyjeś zdziwione spojrzenie.

Za mężem
Podobna była też droga do myślistwa Magdy Kryski. Myśliwym był jej dziadek. Jednak pasją łowiecką zaraziła się bezpośrednio od narzeczonego, dziś – męża. 
– Przez kilka lat towarzyszyłam mu w polowaniach jako myśliwy niezrzeszony. Tak mnie to wciągnęło, że zapisałam się na kurs i zdobyłam uprawnienia myśliwego – mówi.
Od roku urocza pani Magda jest myśliwym z licencją. Poluje z bronią, startuje w zawodach strzeleckich  oraz dużo pracuje z dziećmi i młodzieżą w celu podniesienia świadomości ekologicznej, uwrażliwienia na potrzeby przyrody…
– Mam to szczęście, że moja praca w Nadleśnictwie Łuków łączy się z moją pasją myśliwską. Uzupełniają się one i splatają… – przyznaje z zadowoleniem.
Największą satysfakcję czuje pani Magda, gdy zabiera dzieci do lasu i odkrywa przed nimi jego tajemnice – ze śladów na śniegu, czy też omszałych pni drzew.
– Nie jestem wielkim myśliwym. Nie mogę pochwalić się ekscytującymi przygodami czy też cennymi trofeami. Ostatnio skupiłam się najbardziej na wyszkoleniu psa – labradora. On był najważniejszy. Wyjazdów na polowania było zdecydowanie mniej – przyznaje pani Magda.
Najlepiej czuje się na strzelnicy. Lubi spokój, wiatr we włosach i poruszenie pod sercem, gdy pojawi się w zasięgu wzroku zwierzyna. Czasem ją tylko obserwuje z mocniejszym biciem serca. Zafascynowana za każdym razem tak samo…
W kołach Ziemi Siedleckiej jest więcej polujących małżeństw. Wspólna pasja na pewno łączy, cementuje związek.

Klub Dian
Magdalena Królak jako jedyna z członkiń siedleckiego okręgu PZŁ należy do Klubu Dian Polskich.
– To wspaniała  kompania! W klubie poznałam nietuzinkowe kobiety, które obok pracy zawodowej, a często także obowiązków żon i matek, poświęcają się z radością łowieckiej pasji, czerpią swoją siłę z bogatej tradycji myśliwskiej i jej kanonów etyczno-moralnych – mówi z zapałem Magda Królak.
Diany zrzeszone w klubie jeżdżą razem na polowania, spotykają się na oficjalnych konferencjach, ale też często nieoficjalnie – w ulubionych pubach, aby pobyć ze sobą, pogadać, pośmiać się i umówić na wyjazd do lasu.
Męża w domu zostawić
Kazać dzieci mu bawić
A my szybko w las
To fragment żartobliwie brzmiącego hymnu Dian Polskich. Fantazji i temperamentu polującym paniom odmówić na pewno nie można! Darz Bór, dziewczyny!