Koniec wakacji

Kiedy zwijamy namioty, to już nie jest ta sama radość. I pożegnalne ognisko, nie takie samo, jak pierwsze. Długo patrzymy, jak migoczący ogień pożera polano za polanem. Krążą wspomnienia, żarty, anegdoty, kubeczki i śmiech. Tak minął wieczór i poranek, dzień siódmy.
Jeszcze tylko pożegnalna rybka w restauracji nad wodą; wodą, która – co za fart! – okazuje się prawdziwym jeziorem, a nie sztucznym stawem. Od tego miejsca – to pewne, zaczniemy za rok. Regularnie co dwanaście miesięcy wstępujemy na kilka chwil w ten wakacyjny świat, pod lipcowe lub sierpniowe niebo, tacy sami i odrobinę inni.

Koniec obozu. Zwinięte namioty, ciasno upchane śpiwory, spakowane plecaki. Worek śmieci, który oczywiście odstawimy, gdzie należy, by nie zaśmiecać lasu. To, co było wspólne, teraz trzeba podzielić. Ktoś nie może odnaleźć swojego widelca. Jest za to inny, całkiem podobny, do którego nikt się nie przyznaje. Ot, tradycyjna, letnia wymiana sztućców. Za rok wymienimy je znowu.
Jeszcze wczoraj zalecała się dla nas cała poezja wakacji. Woda w słońcu słała złote błyski. Ryby mieszkały głęboko, nie dając się złowić nawet najbardziej wytrwałym wędkarzom. Zjedliśmy za to całe kosze jagodzianek. Piłka toczyła się wśród wysokich traw. Księżyc wznosił się nad lasem i w środku nocy malował trawy, rozściełając nam pod nogami jeszcze jedno srebrne jezioro. Świerszcze dyskretnie powtarzały swój odwieczny temat. Las pachniał grzybami. W ostrzu siekiery błyskał płomień zachodzącego słońca. Leśne źródełko napełniało bukłaczki chłodną wodą.
Woda w jeziorze dawno nie była tak ciepła, jak tego roku. I nigdy nie zalegliśmy tak ludnym, licznym obozem. Fotograf był, prawda, leniwy, ale młody kronikarz pełen zapału cierpliwie ilustrował każdą chwilę. Więc zapamiętamy. Przeszłość rzewnie pomieszała się z teraźniejszością i zamieszkała z nami w łagodnej krainie wiecznego powrotu. Tak było dobrze.
W jedyny deszczowy dzień dla rozrywki zmierzyliśmy bindugę szmaragdową nicią. Teraz już wiemy. Do płotu brakuje półtora metra.
Namioty, śpiwory i materace suszymy dokładnie, by przetrwały cały rok – w piwnicach, garażach, składzikach. Przecież chcemy tu wrócić. Ogniska już dogasa blask… Opuszczamy północne jezioro. Odpalamy maszyny, dopadamy wstążek srebrzystych szos, które powiodą nas w różne strony: na wschód, na zachód i na południe.
Od świętej Anki chłodne wieczory i ranki. Sierpień. Kwitną mimozy. Pustoszeje binduga i żółkną pierwsze liście na brzozach. Trzeba zapisać, co jeszcze da się zapisać. Z ubogiej poezji mijającego lata zebrać, co da się zebrać.
Koniec wakacji. Temat banalny, to znaczy na felieton prozą.